گویند بهشت و حور و کوثر باشد

جوی می و شیر و شهد و شکر باشد

پر کن قدح باده و بر دستم نه

نقدی ز هزار نسیه خوش‌تر باشد

* گویند: بهشت و حور و کوثر باشد،

جوی می و شیر و شهد و شکّر باشد؛

پر کن قدح باده و بر دستم نه،

نقدی ز هزار نسیه بهتر باشد.

هر شب که وصال یار دلبر باشد

شب زورق و ماه باد صرصر باشد

وان شب که فراق آن سمن بر باشد

شب کشتی و آفتاب لنگر باشد

تا در لب تو شهد سخنور باشد

نشگفت اگر شهد تب آور باشد

شاید که تب تو حسن پرور باشد

خورشید به تب لرزه نکوتر باشد

گفتم: «چو تنم ضعیف و لاغر باشد

دل در برت از سنگ قویتر باشد»

گفتا: «بی شک چو من به میزان کشمت

زر بیش دهی چو سنگ در بر باشد»

آن را که چو تو نگار در خور باشد

باید که ز سیم و زر توانگر باشد

در گوش تو هر سخن که بی‌زر باشد

از حلقهٔ تو میان‌تهی‌تر باشد

ساقی که بلطف سمن تر باشد

زنجیر برونهی نه در خور باشد

نی نی غلطم ساق تو آبیست روان

زنجیر بر آب خود نکو تر باشد

گر قامت بنده زین بخم تر باشد

بر پای بسان چنبرش سر باشد

هم عاقبت از زلف تو برخور باشد

کآخر گذر رسن بچنبر باشد

لعل لب او که درج گوهر باشد

در وی چو زبان نهی نه در خور باشد

گر خرد نیامد لب او عیبی نیست

یا قوت بزرگ قیمتی تر باشد

گر هر دو جهان ز خار غم پر باشد

از خار بترسد آنکه اشتر باشد

ور جان و جهان ز غصه آلوده شود

پاکیزه شود چو عشق گازر باشد

آن را که جمال ماه پیکر باشد

در هرچه نگه کند منور باشد

آیینه به دست هرکه ننماید نور

از طلعت بی‌صفای او در باشد

دستار که آن بیعلم زر باشد

چون ریشه سر درونش ابتر باشد

گیرم که کلاهش افسر خور باشد

(آنرا چه کند زر چونه بر سر باشد)

هر چیز که نوبهار و نوبر باشد

چون پیر شود ضعیف و لاغر باشد

اما می تلخ وعشق شیرین دهنان

هر چند کهن شود جوان تر باشد

خوبی تو و حسن غیرپرور باشد

من عاشق و عشق غیرت‌آور باشد

بینی به چنین حال و ز رحمم نکشی

وین رحم تو بی‌رحمی دیگر باشد

خورشید همین نه ذره پرور باشد

فیضش به همه جهان برابر باشد

آیینه ز هم شاه و گدا نشناسد

سازنده او گرچه سکندر باشد

آتش اگرت ز عشق در سر باشد

کسی زیر سر تو بالش پر باشد؟

عیب است که با دعوی پرداختگی

چون آینه ات خانه مصور باشد