آن کیست که آگاه ز حسن و خرد است

آسوده ز کفر و دین و از نیک و بد است

کارش نه چو جسم و نفس داد و ستد است

آگاه بدو عقل و خود آگه به خود است

ره رو همه در حمایت صدق خود است

در راه خدا رهرو و رهبر خرد است

با عُجب و غرور سخت بد باشد نیک

بد نیک بود چو معترف شد که بد است

شک نیست از آنجا که طریق خرد است

برپای تو بند تو هم از دست خود است

.........................................

از حق همه نیکوست و نفس تو بد است

هر چند به قدرت و به علم او با ماست

دانم که به ذات از همهٔ خلق جداست

خواهی که تو حق را به سخن بنُمایی

خود را بنمای گر نه او خود پیداست

ذاتم ز ورای حرف و بیرون ز حد است

وز چشمهٔ لطف آب حیاتم مدد است

علّت ز احد به اوحد آمد حرفی

علت بگذار کاینک اوحد احد است

از دیدن اغیار چو ما را مدد است

پس فرد نه‌ایم و کار ما در عدد است

از نیک و بد آگهیم و این نیک و بد است

هردل که نه بی‌خود است زیر لگد است

مرا چه سخن پیش آن جمال و قد است

که صد هزار صفت گر کنم، یکی ز صد است

گوید همه چیز و هر کس حق با ماست

چون نیک نظر کنی در او حق پیداست

حق نیست عیان ز دیده اهل شهود

پیدا شو و بین که هر چه پیداست خداست