از عشق دلا کسی بجائی نرسد

کو را ز وجود خود بلائی نرسد

چون عشق بنزد عقل ملک ابدست

ملک ابدی بهر گدائی نرسد

بی ذل کسی به پادشایی نرسد

هرگز به دُرست مومیایی نرسد

گر رهرو را به فعل خود وادارند

پس کَس به مقام پیشوایی نرسد

طالب که نه صادق است جایی نرسد

بیگانه شود به آشنایی نرسد

در یافتن وصال او سلطانی است

آن سلطانی به هر گدایی نرسد

چشم ار ز ادب به توتیایی نرسد

در درویشی هیچ صفایی نرسد

مردم به ادب رسند جایی که رسند

از بی ادبی کسی به جایی نرسد

از دلق و عصا صدق و صفایی نرسد

وز سبحه بجز بوی ریایی نرسد

هردم به کجا رسد مگو سلسله ات

کز سلسله هیچ کس به جایی نرسد

از کوشش من بمن نوایی نرسد

وز نخل تو ام بر وفایی نرسد

دستی که ز شاخ بخت کوتاه بود

هر چند که بر جهد بجایی نرسد

دل غیر تأنی به صفایی نرسد

از بیتابی به مدعایی نرسد

شبنم که رسد به مهر از نرم روی است

از گرم روی شرر به جایی نرسد