در دولت شاه چون قوی شد رایم

گفتم که رکاب را ز زر فرمایم

زر گفت مرا که من تو را کی شایم

آمد آهن گرفت هر دو پایم

چوبی بودم بود به گل در پایم

در خدمت مختار فلک شد جایم

در خدمت او چنان قوی شد رایم

کامروز ستون آسمان را شایم

چون پای همی تحفه برد هر جایم

وز پای به پای آمدنی می‌آیم

دستم شکند فلک من این را شایم

آری چو گزیز نیست باری پایم

از دور زمانه هیچ می ناسایم

میگویم و با بخت همی برنایم

چون هیچ نصیبی ز جهان نیست مرا

اینجا ز چه مانده ام کرا میبایم

تو گلبن و من بلبل عشق آرایم

جز با تو نفس ندهم و دل ننمایم

در فرقت تو بسته زبان می‌مانم

تا باز نبینمت زبان نگشایم

شمع آمد و گفت: نیست اینجا جایم

تا آمدهام هست به رفتن رایم

گرچه بنشانند مرا هر روزی

بنشانده هنوز همچنان بر پایم

با گل گفتم چو سوی گلزار آیم

از عهد بد تو سست گردد رایم

گل سوی تو بنگرید دزدیده بگفت:

بد عهدتر از خودت کسی بنمایم؟

گرچه همه جهد بندگی بنمایم

از عشق تو پیش کس زبان نگشایم

هم بر سر آب آید این قصه چو من

با آب دو چشم خویش می برنایم

گل گفت که من ظریف و شهر آرایم

از دست چرا فتاده اندر پایم

با او به جواب این قدر می گویم

خود بینان را من اینچنین برسایم

از ضعف اگر کام ز هم بگشایم

بنشینم و یکچند همی آسایم

شد قوّت آمدن ز دست و پایم

زین پس مگرت بسربخدمت آیم

دور از تو اگر لب بنفس بگشایم

از بی زوری با دم خود برنایم

گر خسته تنم را کمری آرایم

افتد چو قلم زلاغری در پایم

دلبر به رخ دلکش و چشم نائم

شطرنج جفا باخته با من دائم

چون اسب فرو راند که شهمات کند

رخ بر رخ او نهادم و شد قائم

خو کرده به خلوت، دل غم فرسایم

کوتاه شد از صحبت مردم، پایم

تا تنهایم، هم نفسم یاد کسی است

چون هم نفسم کسی شود، تنهایم

هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم

بندد به سلاسل تموّج، پایم

همچون نی نودمیده، ایام نهد

بندی هر روز تازه بر اعضایم

گر گفت کسی به ما بدی رنجه نه‌ایم

چون ما صدق تمام اشیا ماییم