خوش آن که ره عشق بتی پیماید

برخاک رهش روی ارادت ساید

یک سو نظرش که غیر پیدا نشود

دل در طرفی که یار کی می‌آید

آن حرف که از دلت غمی بگشاید

در صحبت دل شکستگان می‌باید

هر شیشه که بشکند، ندارد قیمت

جز شیشهٔ دل که قیمتش افزاید

کاری ز وجود ناقصم نگشاید

گویی که ثبوتم انتفا می‌زاید

شاید ز عدم، من به وجودی برسم

زان رو که ز نفی نفی، اثبات آید

هر کز سر کجروی به درگاه آید

هرچند به گاه آمده بیگاه آید

از معجزه بیوه که در راه آید

دستار هزار کرد کوتاه برآید

از دوری خدمتت که جان افزاید

سهل است اگر دلم ز غم فرساید

لیکن ز قدمهای خیالت خجلم

کز روی کرم اینهمه ره می آید

ای آنکه فلک همی غلامت شاید

بر چرخ نهم تارک بختت ساید

گر خصم تو بالفرض چو خورشید شود

اقبال تو خورشید به گل انداید

در راه طلب، فتادگی می‌باید

گر فیض رسد فتادگان را، شاید

درویش برآورد کمال از پستی

دلوی که رود تهی به چه، پر آید

ای فوج طبیب را بدوزخ قائد

خواهی شودت قیمت مسهل عائد

زر نیست،ولی هر آنچه مسهل خوردم

واپس دهم اکنون مع شیء زائد

روزم گذرد بغم که شب کی آید

شب منتظرم که روز رخ بنماید

این روز و شبم عقده ز دل نگشاید

روزی دگر و شبی دگر میباید

امرود و بهی کام فره نفزاید

وز قیسی و انگور گره نگشاید

آنرا که ز کوکنار روید زر و سیم

زی پیشه کیمیاگری نگراید

با آنکه شب از غصه غمم فرساید

روزم همه آرزو که شب کی آید

حرفی که نه چون مویز هوش افزاید

بادام صفت پرده بر آن میباید

این شیوه ز پسته باید‌ آموخت که آن

تا مغز نباشدش دهان نگشاید