هر نقش که از پرده فلک بنماید

شب جمله مرا شعبده بر میآید

فرقی که میان او و لعبت باز است

آنستکه این دیر ترک میپاید

هر چند که دخت رز طرب افزاید

و ابواب فتوح روح را بگشاید

من عزم طلاق او مصمم کردم

کز وی همه فرزند خبائث زاید

ای شمع اگر زانک بسوزی شاید

کز آتش سینه ات روان بفزاید

چونست که رشته خوردی و دمبدمت

ماهیچه ی ئی از دهن برون می آید

سروی که بنفشه بر سمن فرساید

یاری که روان بخشد و روح افزاید

گوئی ز سر زلف کژش یک سر موی

دارد بوئی و بوی آن می آید

هر دم که مرا از طلعتت یاد آید

صد چشمه ی خونم از جگر بگشاید

بی یاد تو هر دم که بر آید با دست

بیچاره کسی که باد می پیماید

گر پیرهن کشیده ات می باید

زانکس بطلب که هر شبت می گاید

از پیرهن کشیده چیزی ناید

شلوارت اگر کشیده باشد شاید

آنشب که ز زلفت گرهم بگشاید

گردون سر رشته از کفم برباید

آنروز که رخسار تو بینم بمراد

ناگاه شب از کناره بیرون آید

آن یار که مشک بر قمر می‌ساید

از لعل لبش در و گهر می‌زاید

هر چند که خائیده سخن می‌گوید

شیرین دهنش ولی شکر می‌خاید

لازم نبود که آنچه دولت باید

نقش فلکی هم آنچنان بنماید

شاید که تو را چنانکه باید ناید

باید که تو را چنانکه آید شاید

از چرخ بجز جفا چه دربار آید

ده روزه گلی دهد دگر خار آید

کاریست فتاده در میان بس مشکل

تا خود چه کند بخت و که را باز آید

هر آینه ای که در نظر می‌ آید

آن نور دو چشم ما به ما بنماید

هر چند که آینه نماید او را

او آینه را به حسن خود آراید

فقری که از او غنای مطلق آید

گر زان که طلب کنی به جان می شاید

من فقر همی جویم و آن خواجه غنا

از خواجهٔ ما فقر و غنا می آید

آب است که جان ما از او می یابد

وز دیدن او نور بسی افزاید

هر سو که روان شود حیاتی بخشد

هر نقش که او را بدهی برباید

انسان خوشی محققی پیش آید

صد دل به دمی ز دلبران برباید

آن نور دو چشم نعمت الله بود

حق بیند و حق به مردمان بنماید

هستی یکیست آنکه هستی شاید

این هستی تو به هیچ کاری ناید

رو نیست شو از هستی خود همچون ما

کز هستی تو هیچ دری نگشاید

هر کس که به قول خویش ثابت ناید

او را تو اگر یار نخوانی شاید

گر حرف به تو جمال خود بنماید

بر تو در گنج معرفت بگشاید

بی صوت و حروف با تو آید به حدیث

نطقی که به صورت و حرف اندر ناید

آن پیر که جنبشی ازو می آید

معشوقه اگر جوان بود می شاید

ور پیر بود زن و جوان باشد مرد

حیف است که پیر را جوان می گاید

تیر تو چو شست کابلی بگشاید

خال از رخ زنگیچه شب برباید

گویی که مهست در سراپرده قوس

چون روی تو در برج کمان بنماید

آن سیم بدن چیست که دل برباید

از وی گرهی دو صد گره بگشاید

بی چین جبین بهیچ جا می نرود

وز چین جبین او فرح می‌زاید