سوگند به خاک قامت چالاکش

نی نی که به جان نازنین پاکش

خوردم که اگر زیارتش دریابم

در رخ مالم چو آب حیوان خاکش

این خانه که سقف باشد از افلاکش

نتوان ز بلند و پست کردن پاکش

یک خشت درین بنا نیابی هموار

نابیخته گل شده‌ست آری خاکش

خورشید که از پی بروند افلاکش

باید جستن به دیده نمناکش

خاکش ارزد به خون صد چشمه خضر

آبی که خورد به راه دریا، خاکش