شد از تو جهان بیرخ آن ماه سیاه

گو شو که جهان سیاه گردد بیماه

او را تو برای خویشتن میطلبی

پس عاشق خویش بودهیی چندین گاه

اندهگن توییم از دیری گاه

در ما نگر، ای مرا ز اندوه پناه

کانها که به حسن گوی بردند زماه

کردند در اندوهگن خویش نگاه

ای روی چو آفتابِ تو پشت سیاه

بی پشتی تو مه ننهد روی به راه

از روی توآفتاب را پشت شکست

وز روی تو پشتِ دست میخاید ماه

گر عارضه ای روی نمودت ای شاه،

خوش باش کزو نیافت نقصان به تو راه!

زین پس بودت فزونی حشمت و جاه

زیرا که پس از محاق بفزاید ماه

در ثورگه ست خانه طالع شاه

نشگفت اگر سیاه شد چهره ماه

این ست نشان آن که در خانه او

هر کس که زند طعنه بود روی سیاه

تا یوسف دل را نکنی از بن چاه

یعقوب خرد ضریر باشد در راه

خواهی که عزیز مصر باشی در راه

از عشق کمر ببند و از صدق کلاه

تا یوسف دل را نکنی از بن چاه

یعقوب خرد ضریر باشد در راه

خواهی که عزیز مصر باشی در جاه

از عشق کمر ببند و از صدق کلاه

دانی که مرا با تو به گاه و بی گاه

جز با تو ندارم از چپ و راست نگاه

شاه تو مه است و شاهدان آب وی اند

در آب توان دید یقین سایهٔ ماه

تا یوسف دل را نکنی از بن چاه

یعقوب خرد ضریر باشد در راه

خواهی که عزیز مصر باشی در جاه

از عشق کمر ببند وز صدق کلاه

ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه

کز دست تو دارم همه احوال تباه

اینک چشمم گواه اگر رنجه شوی

در روی تو بگذرانم این هر دو گواه

ای راه وصال تو درازی کوتاه

جز بندگی تو هر چه کردیم، گناه

اومید نداند بسر کوی تو راه

و اندیشه نیارد که کند در تو نگاه

یاران منا، چه بودتان از ناگاه

کاندر پی یکدیگر برفتید بگاه؟

ماهی بدو هفته گر برآید هر ماه

دیدم که بیک هفته فرو رفت دوماه

تا روی ترا بدیدم ای بت ناآگاه

سرگشته شدم ز عشق گم کردم راه

روزی شنوی کز غم عشقت ایماه

گویند بشد فلان که انالله

در راه یگانگی چه طاعت چه گناه

در کوی خرابات چه درویش چه شاه

رخسار قلندری، چه روشن، چه سیاه

بر کنگره عرش، چه خورشید چه ماه

گیر ایدل من عنان آن شاهنشاه

امشب بر من قنق شو ای روت چو ماه

ور گوید فردا مشنو زود بگوی

لاحول ولا قوة الا بالله

من میگویم که گشت بیگاه ایماه

میگوید ماه ناگهانی بیگاه

ماهی که ز خورشید اگر برگردد

در حال شود همچو شب تیره سیاه

نه سرو توان گفت و نه خورشید و نه ماه

آه از تو که در وصف نمی‌آیی آه

هرکس به رهی می‌رود اندر طلبت

گر ره به تو بودی نبدی اینهمه راه

دلدار من آنحوروش امروز بگاه

آورد بگرمابه در آنروی چو ماه

نازک تن خود را که حریریست سفید

پوشید ز دیده ها بدانموی سیاه

رویت که بر اوست مظهر لطف اله

زیباست بر او سه نقطه خال سیاه

کوبی من و توسه بوسه مشاطه حسن

از عنبر تر نهاده بر صفحه ماه

آری و الله

بی اکراه