بشنو سخن باد که چون دلخواهست

بنشین که نه وقت آتش و خر گاهست

این باد بدین خوشی ندانم زکجاست

یا محمل گل رسید یا در راهست

با شاه هر آنکسی که در خرگاهست

آن از کرم و لطف و عطای شاهست

با شاه کجا رسی بهر بیخویشی

زانجانب بیخودی هزاران راهست

گر راه نمایی همه عالم راهست

ور دست نگیری همه عالم چاهست

از خود تا خود به سوی جانانان راهست

این راه بسی مشکل و خوش کوتاهست

از دور مسافتی که تا نزدیکست

این غافل قرب خویش و آن آگاهست

در بحر جهان که ساحلش افواهست

موجش چو طپانچه اجل جانکاهست

اطفال اگر شوند غرقه تو مترس

این بحر عمیق نیست قد کوتاهست

ای آنکه دلت زر از غیب آگاهست

بیجائی و برشکال بس جانکاهست

جز خانه زین خانه ندارم آنهم

چون دست بآن رسید پا کوتاهست

شب عینک چشم عارف آگاهست

شب خضر ره تیره دل گمراهست

بی ظلمت شب روشنی از مه مطلب

تاریکی شب سرمهٔ چشم ماهست