ای زاده خاطر من از تاب و توان

بگرفته چو خورشید فلک جمله جهان

چون شمع بهر انجمن از زخم زبان

آتش کنم افروخته از آب روان

چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان

بگرفت بدست خسروی تیر و کمان

تیرش ز کمان میشد و میگفت خرد

خورشید شهاب از مه نو کرد روان

گر هست کسیکه حکم او هست روان

پس هر چه کند بنده تو از بنده مدان

فارغ شده اند از بدو از نیک جهان

ممکن نبود وقوع تغییر در آن

در دیده دریا وشم آنجان جهان

تا رسته دندان گهر کرد عیان

رفت از پی گوهر طلبیدن دل من

با قافله ئی بسوی بحرین روان

جان باید و نان و نان نباید بیجان

آن باید و این وزین چه آید بی آن

یا رب چو بفضل خویش جانم دادی

نان نیز بده که جان نپاید بی نان

میدان

پیمان

گفتم بچه مانده مژه ات گفت سنان

گفتم که چو قدّم چه بود گفت کمان

گفتم چو بیائی چه بری گفت که دل

گفتم چه دهم تا نروی گفت که جان

گفتم که چه خواهی که دهم گفتا جان

گفتم چه نخواهی که دهی گفت امان

گفتم که چه گیری ز برم گفت کنار

گفتم که چه داری چو تنم گفت میان

ایجان بغمت شاد غمت شادی جان

وی شرح معانی تو بیرون ز بیان

آنکو بتو زنده ست نمیرد هرگز

وانرا که نمرد در رهت زنده مخوان

نرگس بشد و ابر بَرو شد گریان

گل آمد و باز گشت عالم خندان

ای نرگس رعنا که برفتی تو به خواب

بردار سر از خواب و ببین حال جهان

ای دل بگزین گوشه‌ای از ملک جهان

زین شهر بدان شهر مرو سرگردان

همچون مردان موزه بکن خیمه بسوز

با چادر و موزه چند گردی چو زنان

گفتم بچه ماند مژه ات گفت سنان

گفتم که چو قدم چه بود گفت کمان

گفتم تو بیایی چه بری گفت که دل

گفتم چو دهم تا نروی گفت که جان

گفتم که چه خواهی که دهم گفت که جان

گفتم که چه خواهی که دهی گفت امان

گفتم که چه گیری زبرم گفت کنار

گفتم که چه داری چو تنم گفت میان

در هجر رخت دلم ملولست ز جان

زین بیش مرا به جان شیرین مرسان

صبرم به غم روی تو امکان نبود

دریاب مرا به وصلت ای جان و جهان

آن کس که بجز تو کس ندارد به جهان

عمریست که با تو عمرها باخت نهان

در آتش سودای تو بگداخت دلش

آخر به لب سوخته آبی برسان

از لوح وجود بخوان تو حافظ قرآن

وز لوح قدر باز بگیرش فرقان

در مکتب عقل و نفس کلیه را

هم مجمل و هم مفصل از هر دو بخوان

ای روی تو مصحف حیات دل و جان

چون روی تو مصحفی کی آمد به جهان

یک موی سر و دو ابرو و چار مژه

سی و دو کتابت است و نامش قرآن

در سر هوس کباب و در دل غم نان

یارب تو به لطف خویش این را برسان

ماننده پالوده شود لرزان دل

چون یاد کنم من از برنج و بریان

قدک صوف از سجیف خوش نگردد

تو صندل باف خود ضایع مگردان

بکامو یقه قاقم چنانست

که دوزی وصله بر کاسر زکتان

برخیز و مکن تکیه به عمر گذران

می خور که وفا نیست در اطوار جهان

در باغ جهان ز مهر و بیمهری یار

صبح است گل آفتاب و زردست خزان