شیرین‌دهنی که از لبش جان می‌ریخت

کفرش ز سرِ زلفِ پریشان می‌ریخت

گر شیخ به کفرِ زلفِ او ره می‌برد

خاکِ رهِ او بر سرِ ایمان می‌ریخت

از کفرِ سر زلفِ وی ایمان می‌ریخت

وز نوشِ لبش چشمهٔ حیوان می‌ریخت

چون کبک خرامنده به صد رعنایی

می‌رفت و ز خاکِ قدمش جان می‌ریخت

از نخلِ تَرَش بار چو باران می‌ریخت

وز صفحهٔ رخ، گل به گریبان می‌ریخت

از حسرتِ خاکِ پای آن تازه‌نهال

سیلاب ز چشمِ آبِ حیوان می‌ریخت

شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت

کفرش ز سر زلف پریشان می‌ریخت

گر شیخ به کفر زلف او پی بردی

خاک سیهی بر سر ایمان می‌ریخت

میآمد و شهد از لب خندان میریخت

میرفت و بدل تیر ز مژگان میریخت

از حسرت موی و روی خود خونجگر

از دیدهٔ کافر و مسلمان میریخت

از شمع بشب آتش سوزان میریخت

پروانه به پیش قدمش جان میریخت

وین طرفه که شمع عاشق خود میسوخت

وز غصهٔ او اشک بدامان میریخت