امروز که ماه من مرا مهمانست

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست

دلرا خطری نیست سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست

بر جان منت جان رهی فرمانست

فرمان تو مرا جان مرا درمانست

جز تو هر کس که باشدم یکسانست

جانست و تویی بتا تویی و جانست

جویان وصال تو جدا از جانست

مست غم تو هر چه کند روی آنست

تا هر چه تو را به دوستی پیمانست

بستی و گشادنش فلک نتوانست

دل مرکب حق است که درین زندانست

در عالم خاک مدتی مهمانست

دل مرغ حقیقت است در عالم حق

نی خود بازست که زینت سلطانست

دل زنده بجان و جان بود زنده بحق

[...]

آن چیست که مقصود جهانی آنست

آن طرفه که از جهانیان پنهانست

در دانش عقل و جان و تن حیرانست

آن به که چنان بود که بتوان دانست

با دل گفتم چو یار بی فرمانست

این صبر هوس پختن بی‌پایانست

دل گفت نفس مزن که تدبیر آنست

هم پختن این هوس که نتوان دانست

در کوی غم تو صبر بی فرمانست

در دیده ز اشگ هر شبی طوفانست

دل را ز تو دردهای بیدرمانست

با این همه راضیم سخن در جانست

این عشق بلی عطای درویشانست

خود را کشتن ولایت ایشانست

دینار و درم نه زینت مردانست

جان کرده نثار کار آن مردانست

یک ره که دلت بمهر ما یا زانست

هجرانت کشیدن ای نگار آسانست‌

از غیر جدا شدن سر میدانست

کار آن دارد که در خم چوگانست‌

امروز که ماه من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست‌

دل را خطری نیست، سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست‌

امروز که ماه من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست‌

دل را خطری نیست، سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست

بر صنع اله بی‌عدد برهانست

در برگ گلی هزارگون پنهانست‌

روز ار چه سپید و روشن و تابانست

آن را که ندید روز و شب یکسانست‌

امروز که ماه من مرا مهمانست

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست‌

دل را خطری نیست، سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست.

تیغ تو که لب تا لب او دندانست

دندان اجل در لب او پنهانست

در چشم حسودت ار چه آبی تنگست

بسیار جهانگیرتر از طوفانست

از بس که رخ لاله خوش و خندانست

چشم تر نرگس اندر و حیرانست

رویی که بچشم می در آید اینست

چشمی که بروی می در آید انست

وقتی که درو راحت درویشانست

از من بشنو گر بتوانی دانست

هرگه کازل و ابد بهم پیوندند

اندر دل تو وقت عبادت آنست

امروز در این خانه کسی رقصانست

که کل کمال پیش او نقصانست

ور در تو ز انکار رگی جنبانست

آنماه در انکار تو هم تابانست

این گرمابه که خانهٔ دیوانست

خلوتگه و آرامگه شیطانست

دروی پریی، پری رخی پنهانست

پس کفر یقین کمینگه ایمانست

بازآی که یار بر سر پیمانست

از مهر تو برنگشت صد چندانست

تو بر سر مهری که ترا یکجانست

او چون باشد که جان جان جانست