آن بت که بهین لفظ بود دشنامش

از حسن و لطافتست هفت اندامش

آن بد که نمود بنده را بادامش

بنمود بجنگ هفتخوان هم نامش

گه باده لقب نهادم و گه جامش

گاهی زر پخته گاه سیم خامش

گه دانه و گاه صید و گاهی دامش

این جمله چراست تا نگویم نامش

در مجلس سلطان بشکستم جامش

تا جنگ شود بشنوم آن دشنامش

والله که چنان فتاده‌ام در دامش

کز پختهٔ او نمی‌شناسم خامش

پسنه دهنی که مستم از بادامش

تا زر ندهی مرا ندانی نامش

آن خواجه که کم باد ز عالم نامش

تریاکی بس اگر دهم دشنامش

چون قبه خشخاش گرش تیغ زنم

تریاک برون تراود از اندامش