بلبل همه شب به درد دل می نالید

خون دل خود در رخ خود می مالید

می گفت که گل به زیر پا می سپرند

زین پس به چمن مرا بباید نالید

آنان که زوصلشان دلم می بالید

جانم زفراقشان فراوان نالید

ناگاه دهان گورشان بی دندان

چون آب بخورد و خاک در لب مالید