ای صحن سرائی که بهشتت همتاست

آرامگه دلی و جانهات بهاست

ارکانت چو خانه خدا باقی باد

با خانه خدا که سایه لطف خداست

امشب که به عزم راه بر خواهی خاست

گر خواهی راست عمر من خواهی کاست

باری به وداع دربرم گیر دمی

گر عذر دل خسته من خواهی خواست

شاها کرمت قیام فرمود و رواست

لیکن ز برای نکته ای نازیباست

تو عالمی و مرا اگر برخیزی

گویند مرا که از تو عالم برخاست

در پارس به رایگان چو صد شهر تراست

از نیم ده منت چرا غیرت خاست

ملکی که سلیمان به دعا از حق خواست

بی برزنگان بخور که در شرع رواست

ماهم به هوای باغ جوزا برخاست

وز قامت و رو آب گل و سرو بکاست

بگشادم خون ز دیده و عقلم گفت

مگشای در دیده که مه در جوزاست

گرچه همه تن به ذکر شکرت گویاست

عذرت به چنین زبان نمی آید راست

شکر کرمت به لفظ جان باید گفت

عذر قدمت ز دیدگان باید خواست

وه وه که قیامتست این قامت راست

با سرو نباشد این لطافت که تراست

شاید که تو دیگر به زیارت نروی

تا مرده نگوید که قیامت برخاست

آن کس که خطای خویش بیند که رواست

تقریر مکن صواب نزدش که خطاست

آن روی نمایدش که در طینت اوست

آیینهٔ کج جمال ننماید راست

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست

تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست

تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست

تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست

تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟

از دست رقیبان مخالف چپ و راست

با یارم اگر وصل نمی آید راست

تا خود چه خیال می پزد افسرده

دیوار حجاب نیست جانان با ماست

چشم تو ز بس که کرد خون از چپ و راست

در خون چو دلم غرق شد آنک پیداست

گر خون دلم نه غمزه ی شوخ تو ریخت

پس دامن چشم مستت آلوده است؟

با یار بگفتم به زبانی که مراست

گر آرزوی روی تو جانم برخاست

چون روی تو ماه نیست روشن، گفتم

چون قد تو سرو نیست، می گویم راست

این فرع که دیدی همه از اصلی خاست

در ذات خود آن اصل نه افزود و نه کاست

زان روی دو چشم داد و یک بینی حق

تا زان دو نظر کنی یکی بینی راست

دلدار مرا در غم و اندوه بکاست

یک روز برم به مهر ننشست و نخاست

گفتنم: مگر این عیب ز دل سختی اوست؟

چون میبینم جمله ز بدبختی ماست

قدش به درخت سرو می‌ماند راست

زلفش به رسن، که پای بند دل ماست

دل میل گنه دارد از آن روز که دید

کو را رسن از زلف و درخت از بالاست

انسبزه که گرد چشمه نوش تو خاست

در صورت اگر چه طوطی شکر خاست

لیکن چو بزیرد امن آتش دارد

گه گه بگمان فتم که دود دل ماست

تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست

از جمله شهان اگر همیپرسی راست

شاهی بکرم چو ناصر ملت و دین

دارای جهان امیر ابوبکر نخاست