بذلی نه که در خانه بماند دیار

بخلی نه که از زرت نبینند آثار

خواهی که شوی ز سیم و زر برخوردار

چیزی برو چیزی خور و چیزی بردار

ساقی ببر این جامه و آن جام بیار

بگذر ز خود از مستی و هستی بگذار

از دامن یار و جام می دست مدار

گر زانک بپیر جام داری اقرار

چون بی می پخته خام می‌باشد کار

نوشیدن جام بادهٔ نوش‌گوار

از خامی نیست

ای ساقی سیم ساق سوقی برخیز

وآن شهری دهقان بچهٔ خاص بیار

[...]

چون مرغ چمن برآورد بانگ هزار

نوشند صبوحیان مِی نوشگوار

بر گریه ی من چشم قدح گرید گرم

وز ناله ی من چنگ سحر نالد زار

چون بی می پخته خام می‌باشد کار

نوشیدن جام بادهٔ نوش‌گوار

بلبل دیدم به باغ با ناله زار

فریاد کنان نعره زنان در گلزار

گفتم که چه آشوب نهادی در باغ

گفتا به فراق گل ز دست عطّار

شیراز خوش است خاصه در فصل بهار

وآنگه لب جوی و لب جام و لب یار

آواز دف و چنگ و نی و عود و رباب

اینها همه با نگارکی شیرین کار

آمد گه بلبل و گل و فصل بهار

خواهم لب جوی و خلوت و بوس و کنار

خرّم تن آنکه بخت یارش باشد

مسکین دل آنکه دور باشد از یار

بگذر ز تجمل و تکبر بگذار

رو کهنه بپوش و با قناعت به سر آر

جایی که بود تجمل ذاتی او

زین نوع تجمل به چه کار آید یار

از لاله و سبزه، نقشبندان بهار

شنگرف برانگیخته انداز زنگار

در آب روان شکوفه انداخته عکس

چون انجم ثابت و سپهر سیار

ای لطف تو بر گناه کاران غفار

کم طاعتم و گناه دارم بسیار

بر ذات تو بازگشتم ای بنده نواز

زین گفت و شنود صد هزار استغفار

بحری ست کف جود شه کوه وقار

هرگز نفتد به غیر گوهر به کنار

موجش به عراق چون گهر کرد نثار

جامی به هرات ازان گهر چیده هزار

زان گونه کز ابر آمدی برف به بار

امروز کند شکوفه را باد نثار

بین برف و شکوفه چه به هم می مانند

آن هست شکوفه دی این برف بهار

این عشق دو روزه را دلا باز گذار

کز عشق دو روزه برنمی آید کار

زانسان عشقی گزین که در روز شمار

با آن گیری قرار در دار قرار

آمد به چمن قافله باد بهار

از سنبل تر نافه چین بسته بتار

از غنچه که کرده بیضه نرگس اظهار

گویا که به چشمش از رمد هست غبار

رویت چمن است صد گل آورده ببار

چشم از همه چون گوشه نشین کرده بیار

آن نرگس خوابناک و خار مژه ات

آهو بچه ایست خفته در سایه خار

ای نخل جوان درین چمن با گل و خار

چون سبزه مکن زبان درازی زنهار

سر نه چون سمن در قدم سرو و چنار

تا پیر شوی حرمت پیران میدار

ای نرگس مستت آهوی شیر شکار

افتاده بصورت تو صد نقش و نگار

چشمت شه خوبان بود و غمزه وزیر

کم دید کسی وزیر شمشیر گذار

ای با همه در میان وادی با همه یار

وی چون گل و می مدام در دست و کنار

جز تو ز تو نیست جلوه گه در همه حال

موسی ز درخت دید و منصور ز دار

آمد دم آنکه جنبش باد بهار

گل را فکند پرده سبز از رخسار

در بزم چمن شمع برافروزد گل

پروانه شمع گل شود بلبل زار