انسان که طفیل او فلک راست مدار

باقی بودش سلسله تا روز شمار

گل هر سر سال، عالم‌آرا گردد

اما نه گلی که رفته از گلشن، پار

زردست اگرچه چهره عاشق زار

رشک چمن است طبعش از جلوه یار

گویی گل رعناست ریاضت‌کش عشق

ظاهر ز خزان غنی و باطن ز بهار

در گلشن دهر تا خزان است و بهار

افتد به بدان، بیشتر از نیکان کار

هرچند چمن برای گل ساخته‌اند

یک هفته‌اش از گل است و باقی از خار

تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار

پنهان بود از خلق، نشان دل زار

در گریه نخیزد از دل عاشق آه

روز باران نمی‌کند گرد، سوار

از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار

گیرم که ز اصل خویش باشد بیزار

موج از دریا گریختن نتواند

هرچند که دست و پا زند بهر کنار

گر خانه چشم من بود تیره و تار

از گریه مدان تیرگی‌اش را زنهار

گلگون سرشک من نینگیخته گرد

چشمم ز فراق دوست آورده غبار

از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار

وز گریه نیفتاد به روز شب تار

شد بی تو یتیم مردم دیده من

بر چهره‌اش از گرد یتیمی‌ست غبار

چشم ترم از گریه ندارد آزار

وز درد نیفتاده به روز شب تار

تا چشم تو اش از نظر انداخته است

بر عینک دیده‌ام نشسته‌ست غبار

گر زانکه ز گفتگوی درس اسرار

بر خاطر نازک تو باشد آزار

تو معدن فضلی و بود معدن را

آزار ز دست گنج خواهان بسیار

در آرزوی وصال آن خوشرفتار

زان‌رو که خلا محال باشد هر بار

خلوتگه دیده از همه پردازم

شاید که به دیده‌ام درآید ناچار

یکه شوی ار زخواب غفلت بیدار

هر سوی که بنگری بود جلوهٔ یار

در هر ذره سر الهی پنهان

چون معنی نازکست در خط غبار

با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار

شد چون دل شب، روز گرفتار تو تار

شوریده سر از طلعت مشهور تو هور

خونین جگر از گونهٔ گلنار تو نار

با گل میگفت بلبلی زار و نزار

کآمد بچمن بهار و دل تنگ مدار

گل گفت: چو من بباد رفتم، تو بخاک

آید بچمن خواه خزانف خواه بهار!

هر روز به بستر جدائی من زار

بیمارترم ز روز اول صد بار

این درد نگر که هر زمان می کشدم

پرسیدن اغیار و نپرسیدن یار

در فصل بهار کی کند ابر بهار

در موسم گل کجا کند صوت هزار

این گریه که من می کنم از دوری دوست

این ناله ی که من می کنم از فرقت یار

آهنگ حجاز می‌نمودم من زار

کامد سحرم ز دل به گوش این گفتار

یارب به چه روی جانب کعبه رود

گبری که کلیسیا ازو داردعار

در جستن راز فلک دایره وار

بسیار بگشتیم به سر چون پرگار

در کار شکست این تنِ چون سوزن

دردا که نیافتیم سر رشتهٔ کار

آهنگ حجاز می‌نمودم من زار

کامد سحرم ز دل به گوش این گفتار

در جستن راز فلک دایره وار

بسیار بگشتیم به سر چون پرگار

کشنید ز دور شش و هفت و سه و چار

غیر از من و یار و صد رقیبش به کنار

یک خسته دل و در پی او این همه خصم

یک دسته گل و در ره وی این همه خار