من پندارم که هستم اندر کاری

ای بر سر پنداشت چو من بسیاری‌

من پندارم که هستم اندر کاری

ای بر سر پنداشت چو من بسیاری‌

اکنون که نماند با توام بازاری

در دیده پنداشت زدم مسماری‌

یک نیمه ز عمر شد به هر تیماری

تا داد فلک به آخرم دلداری

بر من فلکا تو را چه منت؟ باری

تا عمر به نستدی ندادی یاری

ترسا صنمی کز پی هر غم‌خواری

بر هر در دیری زده دارد داری

ز آن زلف صلیب شکل دادی باری

یک موی کزو ببستمی زناری

عمرم همه ناکام شد از بیکاری

کارم همه ناساز شد از بی‌یاری

ای یار مگر تو کار من بگزاری

وی چرخ مگر تو عمر من باز آری

کردم تک و پوی بی عدد بسیاری

وز گرد رهت نیافتم آثاری

گیرم که ترا مینتوان دانستن

با بنده بگو که کیستم من باری

گر من زگنه توبه کنم بسیاری

تا تو ندهی توبه، نیم بر کاری

گر نیکم و گر بدم مسلمان توام

از کافرِ نفسم برهان یکباری

گر پرده ز روی کار بر میداری!

اندر پس پرده لعبت بیکاری

یا هر چه که هست در جهان آینه است!

با آینهٔ جمله تویی پنداری

هم کار ز دست رفت در بی کاری

هم عمر عزیز میرود در خواری

تا چون بود این باقی عمرم که نبود

از عمر گذشته هیچ برخورداری

هر چند که پشت و روی دارم کاری

از دیدهٔ خویش تازه رویم باری

رویم که ز آب دیده دارد ادرار

هر لحظه مراتازه کند ادراری

بر دل گرهی بستم و بر جان باری

و افتاد بر آن گره، گره بسیاری

پوشیده نمانَد سرِ مویی کاری

گر باز شود این گرهم یک باری

چون من به خلاف تو نکردم کاری

از بنده چرا گرفتهای آزاری

هر روز جهان بر من مسکین مفروش

بازم خر ازین فروختن یکباری

چون نیست نصیبِ من به جز غمخواری

موجود برای غم شدم پنداری

چون شمع اگر تنم بسوزد صد بار

یک ذرّه ز پروانه نجویم یاری

گفتم:‌شمعا! چون همه شب در کاری

از گرمی کار و بار برگی داری

گفتا که درین سوختن و دشواری

اشکم بارست و آتشم سرباری

رفتم چو ندیدم از تو بر خورداری

وز صحبت تو بسی کشیدم خواری

گر بد بودم برستی از صحبت من

ور نیک بدم مرا بسی یادآری

گر واقفی ای مرد به هر اسراری

چندین چه خوری بیهده را تیماری

چون می نرود به اختیارت کاری

خوش باش درین زمان که هستی باری

گر عاشق صادقی همی کش خواری

ور معشوقی به خرّمی ده یاری

گیرم که نکرده ای بیاموز آخر

از بلبل و گل بی دلی و دلداری

چندت گویم گر سر مردم داری

می باش دلا گر سر مردم داری

تا کی جویی زمردمی بیزاری

یکباره چرا زمردمی بیزاری

هر روز دلم در طلب دلداری

بنهاده به نزد خویشتن بازاری

هر جا که شکر لبی و گل رخساری

ما را همه درخور است مشکل کاری

هر لحظه دلم در طلب دلداری

هر دم بودم با دگری بازاری

شد عمر زدست و برنیامد کاری

آری چه کنم چنین نهادند کاری