کو دل که بداند نفسی اسرارش

کو گوش که بشنود دمی گفتارش

محبوب جمال می‌نماید شب و روز

کو دیده که تا برخورد از دیدارش

کو دل که بداند نفسی اسرارش

کو گوش که بشنود دمی گفتارش

دِهْ سرخ‌مِیی کَز تُتُقِ اَنوارش

شرمنده شوند ثابت و سیّارش

تن آینه‌وَش چنان شود زو صافی

کز سینهٔ مرد بنگری اسرارش