در عالم تنگ عرصه سفله نهاد

سر بر زانو بنفشه سان باید داد

گردون دونست روی او نتوان دید

گیتی تنگست راست نتوان ایستاد

جمعند در انجمن چو ارباب عناد

خیزد ز نفس درازی خامه فساد

از پنج فزون گشت چو ابیات غزل

بر پنجه ی او بود چو انگشت زیاد

ای غمزه ی تو نهاده رسم بیداد

مژگان تو خونریز چو تیغ جلاد

از داغ جدایی تو هفت اعضایم

مچون نی هفت بند، دارد فریاد

در فصل چنین که شد گلستان آباد

سرزد گل عیش بلبل از شاخ مراد

دستی که تهی ز ساغر می باشد

چون دست چنار، بایدش داد به باد!

بگزیده و نگزیده درین باغ مراد

هر گوشه نشسته‌اند با خاطر شاد

بگشا به گل چیده و ناچیده نظر

این قسمت آتش است و آن روزی باد

تا کار دلت به خواهش نفس افتاد

چون بوالهوس از عشق کجا آری یاد

در ضبط هوای نفس، کس چون تو مباد

تا کی چو حباب در گره بندی باد؟

تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد

برد از هوشم، که دیگرم هوش مباد

تا عشق تو شد رام به دل، حرف خرد

نقلی‌ست که جسته جسته می‌آید یاد

کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد

صد حیف که در جای بدی شد بنیاد

کشمیر درین زمین نمی‌کرد وطن

تا این ره بد که پیش کشمیر نهاد؟

آنم که بود بدامن صحرا باد

تا ره سپرد بکوه پیچد فریاد

سرگشته چنان بکوه و دشتم بیتو

کز لیلی مجنون وز شیرین فرهاد

آنم که بدشت و کوه تا گردد باد

باشم من از آن پریوش حور نژاد

سرگشته بدشت چون ز لیلی مجنون

آواره بکوه چون ز شیرین فرهاد

در عهد کریم خان، شه ملک قباد

از سعی سلیم حاکم پاک نهاد

تعمیر چو یافت باغ فین، آذر گفت:

«آباد شده عمارت فین آباد»

از خواجه مگر محاسنت را چه فتاد

کز صدمه دندانت نگردد آزاد؟

بر ریش تو یک گوزه گره خواهم زد

زان سان که به دندان، نه توانیش گشاد

این تیغ حسن شاه شه دانش و داد

وز شاه جهان سوز و محمد شه راد

ایزد بکف فتح علی شاه نهاد

یعنی که پدر بر پدر این ملک گشاد

لولا خشیت لقلت لیس کمثله

فی قدره الابداعع و الایجاد

کلا ولن تلقی عیون الدهر ما

لم فی الازال و الاباد

این خر گله بی وجود مردم ایجاد

تا آدم راستین نگردد به جهاد

البته قیام تو نگردد نزدیک

از دوریت ای قیامت کبری داد

زی سنبل خط زخالش بردم فریاد

کم گندم وی خوشه تن دانه نهاد

صد خرمن از آن گفت به یک جو خواهی

تا کی این کاه کهنه ها داد بباد

یزدان به زلل نز در اعزاز نهاد

بر آذر و آب و باد و خاکت بنیاد

گردت به هوا یک نم تف و این همه تف

آبت آتشی یک کف خاک این همه باد

جای زه از آن سخت کمان ابرو داد

کم زاد رگ و پی سست تر از موی افتاد

با این خمشم که پیش حلاجی وی

تا چک زده پنبه و پشم است به باد

از اول صبح کون تا شام معاد

جز ختم رسل هادی کل فخر عباد

بهتر ز علی و یازده اولادش

بالله ندیده دهر و نه مادر زاد

از اول صبح کون تا شام معاد

جز ختم رسل هادی کل فخر عباد