مانندهٔ گل ز اصل خندان زادی

وز طالع و بخت خویش شادی شادی

سرسبز چو شاخ گل و آزاده چو سرو

سروی عجبی که از زمین آزادی

یک بوسه ز تو خواستم و شش دادی

شاگردِ که بودی که چنین استادی؟

خوبی و کَرَم را چو نکو بنیادی

ای دنیا را ز تو هزار آزادی

ای خواجه که سرمایه دین ودادی

داریم باقبال تو دائم شادی

با بنده بطرف باغ سوسن می کرد

از بندگی تو صد هزار آزادی

ای بنده ی درگاه تو هر آزادی

هر ذرّه ی سنگی ز غمت فرهادی

وی در ره وحدت تو آدم خاکی

وز گلشن قدرت تو عیسی بادی

سوسن ز صبا یافت خط آزادی

ز آن کرد از آن به صد زبان آزادی

در پرده صبا دوش ندانم که چه گفت

با غنچه که غنچه بر شکفت از شادی

داماد بیاید و کند دامادی

غمها برود به ما رسد آن شادی

گویی که منم بندهٔ سلطان جهان

از ما بطلب تو خط آن آزادی

گر زلف چو شست او قضا بگشادی

وین دانه خال بر لبش بنهادی

از شاخ بلند طوبی باغ بهشت

کی طایر جان بدام دل افتادی

یارب چو مرا خلعت خلقت دادی

بر کسب کمالم بده استعدادی

یا خود استاد کار فرمایم باش

یا راه نما مرا سوی استادی

ای دل، قدمی به راه حق ننهادی

شرمت بادا که سخت دور افتادی

صد بار عروس توبه را بستی عقد

نایافته کام از او، طلاقش دادی

بود بی مزد و منت اوستادی

زدانش بخشدت هر دم گشادی

ای دیده به روشنی چو اختر بادی

کآخر در عیش بر رخم بگشادی

گر خون دلم بریختی در شب هجر

نظاره دیت به روز وصلم دادی

یا رب جان را غذای دانش دادی

دل را دادی ز فیض دانش شادی

توفیق عمل بعلم هم نیز بده

آن هم تو معید نعم و هم بادی

غمگین از غم مباش و شاد از شادی

یکسان بادت خرابی و آبادی

آنرا که بمهر خواجه دل در بند است

فرقی نکند بندگی و آزادی