اقبال همائی ست در این کاخ فراخ

گستاخ پرنده هر دم از شاخ به شاخ

در کاخ به اقبال چه باشی گستاخ

کاین هر دو چو قلب شد نه اقبال و نه کاخ

ای دل بگذر ز تنگنای این کاخ

آهنگ فنا کن که فضاییست فراخ

مگذار که در حدیقه تنگ چنین

نخل املت هر طرف اندازد شاخ

کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ

از عشق و خرد، بنای این دیرین کاخ

گر شاخ نباشد، به چه افزاید اصل؟

ور اصل نباشد، ز کجا روید شاخ؟

با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ

در دیدهٔ ما یکی بود گلخن و کاخ

ما سینه زنیم بر در و بام قفس

چندان که پرد مرغ چمن شاخ به شاخ

گردیدن زاهدان به جنت گستاخ

وین دست درازی به ثمر شاخ به شاخ

چون نیک نظر کنی ز روی تشبیه

ماند به بهایم و علفزار فراخ