یارب یارب به حق تسبیح رباب

کش در تسبیحِ صد سوالست و جواب

یارب به دل کباب و چشم پرآب

جوشان‌تر از آنیم که در خمِ شراب

گفتار مبر ز گوشم ای در خوشاب

دیدار مبر ز چشمم ای عالمتاب

کایام چنان کند که ما را پس ازین

گفتار بود به پیک و دیدار به خواب

گر باد وزد بر این دل ریش خراب

ور خواب گذر کند بر این چشم پرآب

باشد که به هر عمر مرا با تو دمی

گفتار بود به پیک و دیدار به خواب

گویند شراب کم خور ای پیر خراب

تا ره نزند بر دل بیدار تو خواب

چه جای شراب و خواب کز تلخی عیش

گر زهر خورم روا بود خاصه شراب

در عشق تو گر شود مرا خاک نقاب

بس دل که شود ز داغ جور تو کباب

بس روز که بر دریغ من درد خوری

بس شب که خیال من نبینی در خواب

آن شد که دلم ز طبع چون آتش و آب

می ریخت ز دیده چون در خوشاب

عشقی و جوانی و دل و کامی بود

وین هر سه دگر بار نبینیم به خواب

ای چرخ عنانم از سفر هیچ متاب

نانم ز سراندیب ده آبم زسراب

هر شام ز بامیان دهم قرصی نان

هر بام ز شام ده مرا شربتی آب

ای چرخ بیار هر چه داری ز عذاب

زنهار مده مرا و در بد بشتاب

طوفان بلا بیار و مندیش از من

زیرا که تو بارانی و من خشت در آب

ای عکس رخت چو عکس آئینه در آب

آئینه رخ ز یار دیرینه متاب

چون کودک مکتبم که هر شب بینم

از عشق رخ تو روز آدینه به خواب

ای دل که شدی در سر آن زلف به تاب

در جایگه خوشی مکن جنگ و عتاب

وی دیده که تشنه‌ای بر آن درّ خوشاب

گر تشنه‌ای از بهر چه می‌ریزی آب

زنهار مبالغت مکن در هر باب

در مذهب صاحب خرد این نیست صواب

بر راحت معتدل مزیدی مطلب

کز حرف زیاده می‌شود عذب عذاب

هنگام صبوح چون درآیی از خواب

در خواه ز باقیات دوشینه شراب

بر سر کش و دست بر زن و پای بکوب

عشرت به غنیمت کن و فرصت دریاب

دارم هوس لعل تو ایدر خوشاب

بشتاب تو هم که میکند عمر شتاب

تا کی دل بریان من از خون جگر

بر آتش سودای تو گرید چو کباب

بر خاک فتاده رند کی مست و خراب

خونابه فشان ز آتش غم همچو کباب

کم نیست ز زاهدی که دارد بادی

در سر چو حباب ار چه رود بر سر آب

معشوقه چو بامداد برخاست ز خواب

یک نیمه نمود رح ز پیروزه نفاب

گفتی که طلوع آفتاب از آبست

طالع شده یک نیم و دگر نیم در آب

دی ترک پری پیکر من مست خراب

با تیر و کمان کرد سوی دشت شتاب

تیرش ز کمان میشد و میگفت خرد

خورشید زماه نو روان کرد شهاب

ما از می نابیم چنین گشته خراب

بس خانه که آن زمی خرابست و بیاب

هر کس که چو دف حلقه بگوش طربست

بس زود شود کیسه تهی همچو رباب

ای باد سحر گهی بصد جهد و شتاب

برخیز و جلال ملک و دین را دریاب

گو ابن یمین گفت که تو بخت منی

زانرو که نمی بینمت الا که بخواب

ای گشته دلم ز آتش هجر تو کباب

باز آی من سوخته دلرا دریاب

چون چنگ مرا تو در بغل بودی از آن

گر کیسه تهی نبود می همچو رباب

ای طاهر اسحق بیا و در یاب

کز آتش هجران تو دل گشت کباب

ما با تو در این رهیم و وامانده تریم

مردانه تو از پیش برفتی بشتاب