ای آنکه کمان تست پنجاه منی

پنجاه بسی گیر و دو چندان باقی ست

صد را ز همه صدر افاضل بستان

پس فاضل خوان هر آنچه باقی ماند

حقّا که عجب بی سر و پای است فلان

کاو بر سر و پای خویش جل می پوشد

ای خواجه خطیر مغز خر خوردی تو

کآویختی از گردن مرغی سرِخر

گفتم که چو دریاست گهرپرور میر

شک نیست که دریاست ولی خس پرور

بابای ترا دو نیمه کن وان گاهی

دو چشم ورا بکن بنه در شکمش

دیروز نداستم و بتوانستم

امروز بدانستم و نتوانستم

در حقّ کسی که صد بدی با ما کرد

گر دست دهد هزار نیکی بکنیم

ای خواجه اگر تو نام خود می پرسی

آواز خر از دهان ماهی بشنو

بس فرق بود میان شعر من و تو

تو مدح کسان گویی و من حمد یکی