نالنده کبوتری چو من طاق از جفت

کز نالهٔ او دوش نخفتیم و نخفت

او ناله همی کرد و منش میگفتم

او را چه غمی بود که بتواند گفت؟

در پشتِ من از زمانه تو می‌آید

وز من همه کار نانکو می‌آید

جان عزم رحیل کرد، گفتم که مرو

گفتا : چکنم خانه فرود می‌آید ؟

کودل که ازو طرب پرستی خیزد

بر صیدِ مراد چیره‌دستی خیزد

در ساغرِ عمر کار با جرعه فتاد

پیداست کزین جرعه چه مستی خیزد

چون هرچ تو می‌کنی مرا معلوم است

خود را به غلط چگونه دانم افکند؟

عهدِ من و تو بر آن قرارست که بود

وین دیده همان سرشک بارست که بود

فَفِی سَمَرِی مَدٌّ کَهَجرِکَ مُفرِطٌ

وَفِی قِصَّتِی طُولٌ کَصدغِکَ فَاحِشُ

با تو بنشینم و بگویم غمها

در حجرهٔ وصلِ تو بر آرم‌دمها