اندر دل من بدین عیانی که تویی

و از دیده من بدین نهانی که تویی‌

وصّاف ترا وصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که تویی‌

در شهر، دلم بدان گراید صنما

کو، قصّه عشق تو سراید صنما

جانی دارم به عشق تو کرده رقم

خواهیش به شادی کش خواهیش بغم‌

عسی الکرب الّذی امسیت فیه

یکون ورائه فرج قریب‌

با دل گفتم که هیچ اندیشه مدار

بگشاید کار ما گشاینده کار

بادی که ز کوی عشق تو بر خیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقت ریزد

هر ساعتم آتشی بسر بر ریزد

در شهر، دلم بدان گراید صنما

کو، قصّه عشق تو سراید صنما

تنها خورد این دل غم و تنها کشدا

گردون نکشد آنچ دل ما کشدا

ماها، بکدام آسمانت جویم

سروا، بکدام بوستانت جویم‌

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دگرش بجای در بر گیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کاتش چو رسد بسوخته در گیرد

ابلیس گشاده بود در وسوسه دست

فضل ازلی در آمد ابلیس بجست‌

پیوند کنی با صنمی مشکین خال

آن گه جویی تو عافیت اینت محال

اجد الملامة فی هواک لذیذة

حبّا لذکرک فلیلمنی اللوم‌

گفتا که مرو بغربت و می‌بارید

از نرگس تر بلاله بر مروارید

از هجر تو چیست جز ملامت ما را

کردست درین شهر علامت ما را

با هجر تو کی بود سلامت ما را

بنمود فراق تو قیامت ما را

آن شب که من از فراق تو خون گریم

باری بنظاره آی تا چون گریم‌

هر لحظه هزار قطره افزون گریم

هر قطره بنوحه‌ای دگرگون گریم

گاهی بتو نگرم گویم از من بزرگوارتر کیست؟!

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

گاهی که بطینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه بعالم بترم

گر روز وصال باز بینم روزی

با او گله‌های روز هجران نکنم‌

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دیگر بجاش در بر گیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کآتش چون رسد بسوخته در گیرد

لمّا تیقّنت انّی لست ابصرکم

غمّضت عینی فلم انظر الی احد

ما را ز برای یار بد دیده بکار

اکنون چکنم بدیده بی دیدن یار

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی‌

مرتد گردم گر تو زمن برگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی‌