«گنجینهٔ اسرار الهی ماییم

بحر درر نامتناهی ماییم

بنشسته به تخت پادشاهی ماییم

بگرفته ز ماه تا به ماهی ماییم»

کشتی وجود مرد دانا عجب است

افتاده به چاه مرد بینا عجب است

کشتی که به دریا بود آن نیست عجب

در یک کشتی هزار دریا عجب است

مرغی که خبر ندارد از آب زلال

منقار در آب شور دارد همه سال

مه دوش به بالین تو آمد به سرای

گفتم که ز غیرتش بکوبم سر و پای

مه کیست که او با تو نشیند یک جای‌؟

شبگرد جهان‌دیدهٔ انگشت‌نمای‌!

صیدم بشد و درید دام‌، این بتر است

می‌، دُرد شد و شکست جام‌؛ این بتر است

دل سوخته گشت و کار خام‌، این بتر است

دین ضایع و دنیا نه تمام، این بتر است

سوری که در او هزار جان قربان است

چه جای دهل‌زنان بی‌سامان است

* * *

تا درنزنی به هر‌چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش

با همّت باز باش و با کبر پلنگ

زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ

کم کن بر عندلیب و طاووس درنگ

کاینجا همه آواست و آنجا همه رنگ