شاها منم آنکه کار خود ساخته‌ام

خود رخش ستم بر سر خود تاخته‌ام

رخ تافته‌ام ز راستی چون فرزین

وز کجبازی دو اسب درباخته‌ام

گه سوختهٔ آتش سودای توام

گه ساخته با داغ تمنای توام

گفتی ز ره وفا که میلی سگ ماست

شرمندهٔ آدمی‌گریهای توام!

ناکامی من همه ز خودکامی توست

این سوختنم تمام از خامی توست

مگذار که از عشق تو رسوا گردم

رسوایی من موجب بدنامی توست

چون عزم سفر رهی ازین در دارد

امید تکاوری ز داور دارد

بر خاک رهم نشسته چون گرد، مگر

از خاک، سمند تو مرا بردارد

امشب منم آزرده‌دل و سینه‌فگار

جان بر لب و جسم زار (من) در آزار

نی طاقت بیداری و نی راحت خواب

نی قوت اضطراب و نی تاب قرار

امروز منم ز زندگی در آزار

هم کار ز دست رفته، هم دست از کار

لب خشک و جگر پر آتش و سینه کباب

جان خسته و دل شکسته و تن بیمار

نوروز تو سعد باد و فرخّ، بهروز

دیدار تو خاص و عام را بزم‌افروز

تا بر نفتد عادت نوروز از دهر

هر روز تو باد از سعادت نوروز

بی‌رنگ ز برقعت رخ صبح طرب

بی‌تاب ز زلفین دلاویز تو شب

هر دم می عیش نوش (کن) در نوروز

هر روز بر اسباب خوشی باش سبب

پیکان نگار را دل ما هدف است

صد گوهر عافیت مرا در صدف است

الحق به کسی که دایمش بینی شاد

گر رحم نیاوری، حقت بر طرف است

خواهم ز تو خسروا،‌ سمند بدوی

... دمی، خاره سمی، برق‌روی

مه نعل و ستاره میخ و در دندانی

کوچک سر(و) اندک خور(و) بسیار دوی

اکنون که دلم به دست عشق است گرو

نی رای سفر مانده، نه پای تک و دو

دیگر مکش انتظار من ای همره

بگذار مرا و راه خود گیر و برو

خواهم که مرا روز حساب ای ساقی

چندان بدهی شراب ناب ای ساقی

کز عذر گنه، به جای آب ای ساقی

از هر مژه ریزدم شراب ای ساقی

آن غمزه چو رهزن شکیبایی شد

دل را سبب محبت‌افزایی شد

از همچو تویی به مصلحت بستم چشم

این مصلحتم باعث رسوایی شد

ابروی بلندت که کشند افتاده‌ست

دل را همه در پی گزند افتاده‌ست

اکنون دلم از شکستگی صد پاره

چون شیشه از طاق بلند افتاده‌ست

خوبی تو و حسن غیرپرور باشد

من عاشق و عشق غیرت‌آور باشد

بینی به چنین حال و ز رحمم نکشی

وین رحم تو بی‌رحمی دیگر باشد

طفلی به نوم شکاف در سینه کند

دل را پی نقد عشق، گنجینه کند

ترسم که (چنین) گرم اگر پیش آید

افسرده‌ام از گرمی پیشینه کند

چون مهر زبان به طعن عشاق کشید

ناگه رخ آن یوسف ثانی را دید

در دست شدش تیغ به خون آلوده

گویا کف خود به جای نارنج برید

از رنج خمار،‌ نرگست بیمار است

وز بار جفا، نخل تو کم رفتار است

بیماری تو، خسته‌دلان را مرگ است

وین مرگ دگر که دیدنت دشوار است

ابرو نبود زینت آن روی چو ماه

کان چشم مرا چو کشت بی‌جرم و گناه،

تیغش ز برای خون من شحنهٔ عشق

بنهاد به روی آتش وگشت سیاه

در اول عشق، آمدش یاد ستم

داد از پی آزمایشم داد ستم

چندان‌که مرا به عاشقی داد قرار

با خاطر جمع کرد بنیاد ستم