ای سید کتب خانه برآشفتی

تا ابلهی و بیخودی و خفتی

گفتم هجای (تو) چو گل غنچه

آنرا بیاد سبلت و بشکفتی

گشت آن شکوفه دست بدست از تو

[...]

ای دزد هجا و مدح دیوان پدر

گوئی که شدم سوار میدان پدر

من رستم شعرم و تو سهراب منی

از خنجر من جان نبری جان پدر

ای خم شکسته بر سر چاه کمیز

با سوزن سوفار درشت سر تیز

مستیز که با او نه برآید بستیز

نی تو نه چو تو هزار زنار آویز

آنگه که بدی نبود رخ مه را خویش

جستن ز تو من نیافتم بهره خویش

اکنون آئی که گشت . . . ونت درویش

چون گردن پیر گاو گردنکش ریش

تر ساز هجای تو تبرا نکنم

تا روز ترا چون شب یلدا نکنم

سر چون سم خر مباد حمدان مرا

گر پای زنت را چو چلیپا نکنم

خمخانه سریست کوزه دار سرخم

بسته است جلاجل جلالی بردم

هرچند خر منست از سر تا سم

صد شکر کنم گر کنمش روزی گم

ای رشته حکمت تو سر گم گشته

در خانه جهل آمده در گم گشته

از خانه بدر میای تا درناید

آواز منادیان خر گم گشته

یارب گل دینم از پژمردن

در عصمت خود دار گه جان بردن

در دل دارم میوه دل پروردن

ایمن کنم از خزان کافر مردن

شد کاخ شهنشاه مکان عیسی

شد غرق عدوی شه چو خصم موسی

شد مملکت شاه سلیمان معنی

از خصم چو نامه گناه یحیی

ایشاه محمد سیر یوسف وش

داود شجاعت سلیمان مفرش

موسی و خلیل اندر آب و آتش

الیاس و خضروار بزی خرم و خوش

ایشاه دل خصم تو دارد سوزن

خیاط غمست و میگذارد سوزن

از خون سرشته رشته کردست و تعب

از سینه بدیده می برآرد سوزن

تا گشت پدید نصر جانرا دشمن

ناآمده بر سپاهش از خصم شکن

بردند و بدست مرگ دادند نفس

احسنت زهی سپه نه مردند و نه زن

طوطی بپرید از قفس بلخ به مرو

چون دید به جای نیشکر نیزهٔ غرو

چون بلبل بر گل به گل و سرو به سرو

واکنون به خس اندر آورد سر چو تذرو

برداشت سپهر پرده شرم از روی

بازیچه خود فکند یکباره بکوی

افعال سپهر بیوفای کین جوی

میدان و مگوی باز میدان مگوی

ایشاه نظر بشاه گردون کردی

کافاق بتیغ صبح گلگون کردی

شمس الملکی مسلم اکنون کردی

کز ملک بتیغ سایه بیرون کردی

ایشاه بیک نظر که اکنون کردی

اقبال سپاه خلخ افزون کردی

تاج سر کیقباد و کیخسرو را

نعل سم اسب آل ساعون کردی

ای صدر جوانبخت ز بس غم خوردن

بی برگ شدم بار گران بر گردن

نه توشه زیستن نه برگ مردن

بی برگم و بی مرگ چه دانم کردن

ای از گل مکرمت سرشت تن تو

شد خربره اهل تیغ چون دشمن تو

خون ریختن خربره در گردن تو

لیکن دیت خربره در گردن تو

دیگ سیه انداخته از گوشه بام

رسمیست بسورها ز چشم بدعام

انداخت بسور صاحب از نام امام

چون دیگ سیاه لعبتی سیم اندام

ای یافته دین ذوالجلال از تو ضیا

وز تو کرم طبیعی و صدق و صفا

غایب مکن ایدوست که از نظم ثنا

غایب نشدست هیچ حرفی بخطا