ای دل چو کشید هجر در زنجیرت

در دست نماند جز یکی تدبیرت

تدبیرِ تو جز تیر سحرگاهی نیست

تدبیرِ تو جز تیر سحرگاهی نیست

حرف سوم سه چون بیندازی

وانگاه دو حرف از ابروی تازی

در اول آن در آوری نامیست

گر زانک ترا بگفتنش کامیست

زان گونه که حرف و صوت خیزد ز نفس

پیدایی ما از نفس رحمان است

آلودهٔ منت کسان کم شو

تا یک شبه در وثاق تو نان است

راضی نشود به هیچ بی نفسی

هر نفس که از نفوس انسان است

ای نَفسْبه رستهٔ قناعت شو

کانجا همه چیز نیک ارزان است

شک نیست که هر که چیزکی دارد

و آن را بدهد طریقِ احسان است

لیکن چو کسی بود که نستاند

احسان آنست و سخت آسان است

چندان که مروت است در دادن

در ناستدن هزار چندان است

ما به رضای تو رضا داده‌ایم

مذهب تسلیم و رضا آن ماست

غالب اگر چند جوانیم و خرد

پیر خرد طفل دبستان ماست