ور بر دهد این درخت قندت

و آوازه چو من شود بلندت

در بازوی وی بود کمندت

در پنجه وی گشاد و بندت

واکنون که فلک ز پا فکندت

شد زور ز پای زورمندت

جان بسته لعل نوشخندت

دل شیفته قد بلندت

بر عارض آتشین تو خال

هست از پی چشم بد سپندت

چشم تو و ابروی کشیده

[...]

شکر شده عالمی ز قندت

من بنده لعل نوشخندت

تنها نه دلم به زلف آویخت،

هر جا که دلی، اسیر بندت

رخساره به آفتاب منمای

[...]