تا در مغاک هستی ای مهر تابناکی

تابنده کوکبت پست از صدمه افول است

زال جهان غدار گرگیست تیز پنجه

کارش بدلفریبی نقل سراب و غولست

پستی ز سر بلندی است و ز شهرت است آفت

گمنام شو که راحت در عزلت و خمولتست

تن را نبود سودی جان را نماند یاری

با آن همه طلبکار این نسیه لاوصولست

تا کی خیال بافی با چند نادرستی

کار مآل بینی کار ذوی العقول است

پایان کار خود کن از حال حر تصور

جسمت چرا نژند است جانت چرا ملولست

هر دم تعجب حر گشتی فزون از این کار

غافل که این عنایت از عشق بوالفضولست

آری چنین امامی است مصداق رحمه الله

هم منتهای مامول هم غایت السئولست

تا راه او ببستند از چار سو ز عدوان

آن را که ارث ما در دنیا ز عرض و طولست

بنیان وی هدر یافت بنیاد وی هباء دید

دانست آخر دهر مکر و فریب گولست

یعنی عدول بنمود از آنچه دل بدو داشت

گفتا برات بی‌اصل درمان او نکولست

رو سوی درگهی کرد کز کثرت مکارم

میکال را هبوطست جبریل را نزول است

جبهه بدان دری سود از کثرت تمنا

کش جبرئیل بی‌اذن ممنوع از دخولست

اول اگرچه از من بر حضرتت جفا شد

از کرده‌های بی‌جا اکنون مرا عدول است

گاهی شود که انسان از شیوه لئامت

در حق خود ظلومست در کار خود جهولست

آری صفات باری دایم ز برد باری

اشفاق را مهیا الطاف را شمولست

از بهر داد سر جوینده بهانه

چون با ر بس گرانی کور را بدل حمولست

در هیچ دین و مذهب ای خلق نامسلمان

نه تابع فروع است نی جامع الاصولست

کز تشنگی حریمش نالد زنای چون نی

با آنکه آب عالم مهریه بتول است

وز داس تبع بنمود کشته ز کشته خرمن

گفتی که شیر غضبان با بختی ز لول است