از راستی تو خشم وری دانم

بر بام چشم سخت بود آژَخ

نان سیاه و خوردی بی چَربو

و آنگاه مَه به مَه بود این هر دو

بیمارم از نهیب عقب رنجه

درد ِ دلم گرفته و تبْ باده

بهتر شوم چو پیر به نام من

تعویذکی نویسد آزاده

فروز باسلیق مرا ترسا

بگشود بامداد به نِشکَرده