با قبله طاق ابروی او را چه نسبت است؟

انصاف شیوه ای است که بالای طاعت است

موی سفید ریشه آه ندامت است

پیری خمیرمایه چندین کدورت است

ای شانه زلف و کاکل دلدار نازک است

باریک شو که رشته این کار نازک است

چندان که خار در پی آزار بلبل است

در زیر چشم (غنچه) هوادار بلبل است

این شور در جهان نه از افلاک و انجم است

هر فتنه ای که هست (به) زیر سر خم است

دیدار یار در گره چشم بستن است

بند نقاب او ز دو عالم گسستن است

درمان درد هجر ز جان دست شستن است

این چاه دور را رسن از خود گسستن است

چشمم ز پهلوی دل دیوانه پر شده است

از دست شیشه ام دل پیمانه پر شده است

نی انجمن فروز شراب شبانه است

گلگون باده را نفسش تازیانه است

آب حیات آتش رخساره ها می است

باد مراد کشتی می نغمه نی است

حسنت هلال را به سر آسمان شکست

می خواست چله (را) بنشاند، کمان شکست

رخسار او مقید زلف بلند نیست

این صید پیشه را نظری با کمند نیست

ما را شکایت از سخن تلخ یار نیست

این گوشمال هیچ کم از گوشوار نیست

ما را کنار و بوس توقع ز یار نیست

دریای بی قراری ما را کنار نیست

در گریه بی رخت مژه را اختیار نیست

در رشته گسسته گهر را قرار نیست

عمر عزیز قابل سوز و گداز نیست

این رشته را مسوز که چندان دراز نیست

گفتی نمی توان ز لب دلستان گذشت

گر بگذری ز وادی جان می توان گذشت

نخلی که سرکشی نکند پایمال باد!

خون گل پیاده به گلچین حلال باد!

سیر شکوفه عقل مرا زیر دست کرد

این ماهتاب روز، مرا شیرمست کرد

در گلشنی که حسن تو عارض جمال کرد

گل آب و رنگ خود عرق انفعال کرد