ماهی که عرض می دهد از فلس، مال خویش

محضر کند درست به خون حلال خویش

چون آتش است رغبت بی منتهای حرص

کز سوختن زیاده شود اشتهای حرص

دل را ز زلف آن بت پرفن گرفته ام

این سنگ را ز چنگ فلاخن گرفته ام

از بس که بی گمان به در دل رسیده ام

باور نمی کنم که به منزل رسیده ام

از جلوه ات ز هوش من زار می روم

چندان که می روی تو من از کار می روم

ما در جهان قرار اقامت نداده ایم

چون سرو سالهاست به یک پا ستاده ایم

ز اهل کرم به هند کسی را ندیده ایم

از طوطیان کریم کریمی شنیده ایم!

پیوسته ما ز فکر دو عالم مشوشیم

ما از دو خانه همچو کمان در کشاکشیم

ما آبروی فقر به گوهر نمی دهیم

سد رمق به ملک سکندر نمی دهیم

در جوهر نهفته من سرسری مبین

آیینه ام، به جامه خاکستری مبین

صد پرده شوخ‌تر بود از چشم خال تو

این نافه پیش پیش دود از غزال تو

در علم ظاهری چه کنی عمر خود تباه؟

دل را سفید کن، چه ورق می کنی سیاه؟