گفتی چرا سخن نکنی چون به من رسی

نظارهٔ جمالِ تو خاموشی آورد

مشتاق تو به هیچ جمالی نظر نکرد

بیمار تو ز هیچ طبیبی دوا نخواست

بر ما دلت نسوخت، ندانم چرا نسوخت

ما را دلت نخواست، ندانم چرا نخواست

ماییم و پیر میکده و کنج دیر او

امید ما بدوست که داریم غیر او؟

صد بار بیش کشت و دگر کرد زنده‌ام

گویی علی است یار و حکیمی نصیر او

خاقانیا ز نان طلبی آبِ رخ مریز

کان حرص کابِ رخ برد آهنگ جان کند

آدم ز حرص گندم نان ناشده چه دید

با آدمی مطالبهٔ نان همی کند

بس مورکان به بردن نان ریزه‌ای ز راه

[...]

طفلی هنوز و بستهٔ گهوارهٔ فنا

مرد آن زمان شوی که شوی از همه جدا

جان از درون به فاقه و تن از برون به عیش

دیوِ لعین به هیضه و جمشید ناشتا

امروز سکه ساز که دلدار ضربِ تست

[...]

خاقانی از حدیث زمانه زبان ببست

کز هرچه هست به ز زبان کوتهیش نیست

گیرم ز روی عقل همه زیر کیش هست

با کیدِ روزگار به جز ابلهیش نیست

هدهد ز آب زیر زمین آگه است لیک

[...]

گویی که بعدِ ما چه کنند و کجا روند

فرزندگان و دخترکانِ یتیمِ ما

خودیاد ناوری که چه کردند و چون شدند

آن مادران و آن پدران قدیم ما

ترک جوشی کرده‌ام من نیم خام

از حکیمِ غزنوی بشنو تمام

عطار، روح بود و سنائی دو چشم او

ما از پی سنائی و عطار آمدیم

آن دست و آن زبان که درو نیست نفع خلق

غیر از زبانِ سوسن و دستِ چنار نیست

تا کی ز گردش فلک آبگینه رنگ

بر آبگینه خانهٔ طاعت زنیم سنگ

بر آبگینه سنگ زدن فعل ما و ما

تهمت نهاده بر فلکِ آبگینه رنگ

اصرار کرده با گنهِ خود به سر و جهر

[...]

صوفی مباش منکر رندان می پرست

کاندر پیاله پرتوی از روی یار هست

رند و است جرعهٔ می از اسباب دنیوی

و آن هم بیفکند ز کف آنگه که گشت مست

شیخ است و صدهزار تعلق ز نیک وبد

[...]

مردیم و حرف یاری ما در جهان بماند

رفتیم در کنار و سخن در میان بماند

گیتی که اولش عدم و آخرش فناست

در حق وی گمان ثبات و بقا خطاست

مگشای لب به خنده که تو خفته‌ای از آنک

در خواب خنده موجب دلتنگی وبکاست

مشکل تر آن که گر به مثل دور روزگار

[...]

گفتا بهای بوس من آمدهزار جان

این هم ز لطف اوست که چندین بها نکرد

دردی کشان ز هم چو بپاشد وجود من

در گردن شما که ز خاکم سبو کنید

خوش آنکه مدعای من از وی شود روا

لیکن به شرط آنکه بودمدعای دوست

ما درس جزحدیث خموشی نخوانده‌ایم

در بزم ما اشاره کم از قیل و قال نیست

جای مقام نیست جهان دل درو مبند

خود را مسافری کن و این رهگذار گیر

بنگر که تا تو آمده‌ای چند کس برفت

آخر یکی ز رفتنشان اعتبار گیر

روزی سه چار اگر اجلت مهلتی دهد

[...]

کرّوبیان چو نالهٔ من گوش می‌کنند

تسبیح ذکر خویش فراموش می‌کنند

کامل زبان ببند که خاصان بزم خاص

عرض مراد از لب خاموش می‌کنند

گر نسبتم به سنجر و سلجوق می‌کنند

هستم شهی که خواجه و مخدوم سنجرم