خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد

بگذر ز عهد سست و سخن‌هایِ سخت خویش

بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند

تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم

آن روز بر دلم درِ معنی گشاده شد

کز ساکنان درگهِ پیر مغان شدم

از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت

یک چند نیز خدمت معشوق و می کنم

این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست

روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم

زاهد از این نماز تو کاری نمی‌رود

هم مستی شبانه وسوز و گداز من

برِ هوشمند سلسله ننهاد دستِ عشق

خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن

در راهِ عشق وسوسهٔ اهرمن بسی است

هشدار و گوشِ دل به پیامِ سروش کن

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب

از هر کسی که می‌شنوم نامکرر است

در راه او شکسته دلی می‌خرند و بس

بازار خودفروشی از آن راه دیگر است

خواب و خورت ز مرتبهٔ عشق دور کرد

آنگه رسی به دوست که بی خواب و خورشوی

دست از مس وجود چو مردانِ ره بشوی

تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

شیدا ز آن شدم که نگارم چو ماه نو

ابرو نمود و جلوه گری کرد و روببست

حافظ هر آنکه عشق نورزید ووصل خواست

احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

آری شود ولیک به خونِ جگر شود

صد نکته غیر حسن بباید که تاکسی

مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

مردم ز اشتیاق و در این پرده راه نیست

یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد

دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

پنهان خورید باده که تکفیر می‌کنند

گویند رازِ عشق مگویید و مشنوید

مشکل حکایتی است که تقریر می‌کنند

ما از برونِ پرده گرفتار صد فریب

[...]

گر رنج پیشت آید و گر راحت ای حکیم

نسبت مکن به غیر که این‌ها خدا کند

عشقت نه سر سریست که از سر به در شود

مهرت نه عارضی است که جایِ دگر شود

عشقِ تو در وجودم و مهرِ تو در دلم

با شیراندرون شد و با جان به در شود

دردیست دردِ عشق که اندر علاجِ او

[...]

ای دل غلام شاه جهان باش و شاه باش

پیوسته در حمایتِ لطف اله باش

آن را که دوستی علی نیست کافر است

گو زاهد زمانه وگو شیخ راه باش

مردِ خداشناس که تقوی طلب کند

[...]

دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف

ای خضرِ پی خجسته مدد کن به همتم

هرچند غرق بحر گناهم ز شش جهت

تا آشنایِ عشق شدم ز اهل حرمتم

عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم

[...]

چون صوفیان به حالت وجدند و مقتدا

ما نیز هم به شعبده دستی برآوریم

از جرعهٔ تو خاک و زمین دُرّ و لعل یافت

بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم

کاری کنیم ورنه خجالت برآورد

روزی که رخت جان به جهان دگر کشیم

این تقوایم بس است که چون واعطان شهر

ناز و کرشمه بر سر منبر نمی‌کنم

آخر دلم به آرزوی خویشتن رسید

آنچ از خدای خواسته بودم به من رسید

دل رفته بود و جان شده منت خدای را

کان دل به سینه آمد و آن جان به تن رسید

من کیستم که صافی وصلت طمع کنم

[...]