گردنکشی مکن که ضعیفان به آه سرد

دیهیم نخوت از سر قیصر گرفته اند

در هیچ جا غریب نباشد خداشناس

عارف حضور کعبه ز بتخانه می برد

مرغی که شد ز دام تو آزاد در بهشت

سر زیر بال خویش غریبانه می برد

همکاسه هر که با فلک سفله می شود

در کام شیر دست دلیرانه می برد

نسبت کند دو رشته همتاب را یکی

دیوانه وحشت از دل دیوانه می برد

فانوس اگر چه پرده چشم است شمع را

غیرت به دور گردی پروانه می برد

آزاده ای که دردسر زندگی کشید

از تیغ نشأه لب پیمانه می برد

از رهبرست قافله اشک بی نیاز

این رشته ره به گوهر یکدانه می برد

سنگ نشان بود حرم کعبه شوق را

مجنون ز داغ فیض سیه خانه می برد

صائب دلم سیاه شد از روی گرم چرخ

شمع لئیم روشنی از خانه می برد

هرگز چو زلف ماتمیان دست روزگار

سررشته امید مرا شانه ای نکرد

سالک به تازیانه شوق از جهان گذشت

این سیل التفات به ویرانه ای نکرد

فانوس چون کفن نشود بر فروغ شمع

هرگز رعایت دل پروانه ای نکرد

هرچند لاله چشم وچراغ بهار بود

عمرش وفا به خوردن پیمانه ای نکرد

در موسم چنین دل نادردمندما

صائب هوای گوشه میخانه ای نکرد

چون ریشه درخت که ماند به جای خویش

شد زندگی وطول امل برقرار ماند

ناخن نزد کسی به دل سر به مهر ما

این غنچه ناشکفته بر این شاخسار ماند

زین پنج روزه عمر که چون برق وباد رفت

غمهای بی شمار به این دلفگار ماند

زان سرو خوش خرام که عمرش درازباد

از خویش رفتنی به من خاکسار ماند

خواهد گرفت دامن گل را به خون ما

این آشیانه ای که ز ما یادگارماند