شط فرات راند ز طوفان کربلا

وآنگه سر حسین به خون روان نهاد

پنجاه و هفت سال بدین حال زنده بود

آخر ولید شربت زهرش به کار کرد

مسموم شد به زهر براهیم بن ولید

از دار حادثات بدرالسلام شد

منصور آن ستمگر شوم دوانقی

او را شهید از سر جهل و جفا نمود

هارون به زهر شاهک شومش شهید ساخت

قطبیتش به قبله هشتم رضا رسید

وقت مسام دختر مأمون به دشمنی

دستار زهر کین به کف آن جناب داد

بر دست جعفر متوکل شهید شد

باب الخلافتش ولد جانشین گشاد

با این کمال شربت مسموم معتمد

بر حنجر مبارک او خنجری نمود

جاه یزدید و قوم یزیدش مراد نیست

حب علی و آل علی باد بر مزید

بر جبهه‌اش غبار خجالت نشسته باد!

سیلی که بر خرابه من ترکتاز کرد

شیرازهٔ بهار تماشا گسسته بود

تا مرغ پر شکستهٔ ما فکر بال کرد

با زاهدان خشک مگو حرف حق بلند

منصور را ببین که چه از دار می‌کشد

یک دل، حواس جمع مرا تار و مار کرد

زلف شکسته تو به صد دل چه می‌کند؟

محراب صبح گوشهٔ ابرو بلند کرد

ساقی مهل نماز صراحی قضا شود

می‌خوردن مدام مرا بی‌دماغ کرد

عادت به هر دوا که کنی بی‌اثر شود

دور نشاط زود به انجام می‌رسد

می چون دو سال عمر کند، پیر می‌شود

نتوان به آه لشکر غم را شکست داد

این ابر از نسیم پریشان نمی‌شود

احوال من مپرس، که با صد هزار درد

می‌بایدم به درد دل دیگران رسید

از نغمه پرده مطرب دستانسرا کشید

دام پری شکار به روی هوا کشد

هر جا که رفت داد گریبان به دست غم

از پای گل کسی که درین فصل پاکشید

سرو ترا ز سایه چکد آب زندگی

[...]

اول به ظالمان اثر ظلم می رسد

پیش از هدف همیشه کمان ناله می کند