ای ضدر صدر زاده وای خواجه جهان

ای معدن مکارم وای مرکز وفا

گردون که بنده تو بود آب من بریخت

من هم ز بندگانم از او باز خر مرا

خونشد دلم زبسکه ز گردونستم کشید

جانم بشد ز بسکه ز هر دون برم جفا

در عهد چون توئی چو منی مانده ممتحن

دائم نداری از کرم خویشتن روا

در حضرت تو لاف نیارم زدن ولیک

از روی شاعری ننمایم بکس قفا

هر چند شاعری بگدائی فتاده است

من شاعرم بنام ولی نیستم گدا

از نظم من تقاضا هرگز نخوانده کس

وز شعر نشان ندهد هیچکس هجا

چونانکه من برم بمعانی بکر راه

هرگز نبرده راه سوی آشیان قطا

اینگفته به بنزد تو با آنکه گفته اند

ای جوهر لطیف چه چیزی تو حبذا

هر دو قصیده است ولیک این مثال آن؟

هر دو ستاره است سهیل آنگه و سها؟

معنی ربوده ایم ولیکن تفاوتست

آهن ربا عزیز تر آخر ز کهربا

از من بر ندا گرچه بزرگند خوردها

آری ز خویشتن نبود کوه را صدا

هر چند منبع است خراسان وشاعران

پیوسته کرده اند بدان قوم اقتدا

اینجا سخن لطیف تر آیداز آنکه مشک

خوشدم تر است اینجا از تبت و خطا

هر چند خواجگان خراسان بیک مدیح

دادند بدره شان صلت وزرشان عطا

آن از پی صیانت عرض است و نام نیک

نزبهر فضل مادح و نز جودت ثنا

در دیده میکشد همه کس تو تیاولیک

از عز دیده باشد نز فضل توتیا

گویند گژ زبانم کج باش گو زبان

چون هست در معانی و لفظ استوا

طرف کلاه خوبان خود کژ نگوتر است

ابروی و زلف دلبر کژ بهتر و دوتا

نه ماه را ز قوت شمس است اعوجاج؟

نه شاخ را ز حمل ثما ر است انحنا؟