فرعون گشته ازدم او باطل الوجود

مانده ز شربت او دایم البقا

سنگین دلست مادر او ز ینسبب بود

سنگین دلی چو مادر خود گشته در نما

گاهی چو جبرییل بخاک آمده ز ابر

گاهی چو مصطفی زمین رفته برسما

گازر شده بگاه وجود مکونات

معبر شده بگاه کرامات اولیا

گاهی گداخته تنش از تیغ آفتاب

گاهی شکافته دلش از ضربت عصا

زو سر فراز گشته همه چیز در جهان

واوسر بشیب چون عدوی صدر مقتدا

مفتی شرع و خواجه عالم قوام دین

آن آفتاب دانش و آن عالم ذکا

بحر علوم و کوه و وقار و سپهر مجد

کان سخا و گنج کرم معدن حیا

بالفظ او چه فخر کند بحر از صدف

با دست او چه لاف زند ابر در سخا

علمش بجز بوقت مسائل نگفته لم

جودش بجز بلفظ شهادت نگفته لا

بر سائلان سخای کفش کرده زرفشان

با زایران صریر درش گفته مرحبا

لطفش بر آن نسق که سحر بگذرد نسیم

خلقش بدان صفت که بگل بروزد صبا

مسندازو منور چون ماه از آفتاب

منبر ازو مزین چون شمس ازضیا

برداست آفتاب زرای وی ارتفاع

کرداست روزگار بصد روی التجا

فرمان مطلقش شده هم پهلوی قدر

حکم روان او شده هم زانوی قضا

گر نیستی برای کف در فشان او

دریا گهر چه دارد و خورشید کیمیا

ای دام جهل را سخن عذب تو نجات

وی درد فقر را کف دربار تو شفا

با چرخ هم عنانی و با بخت هم رکاب

با عقل همنشینی و باغیب آشنا

هم از زبان کلک تو هر مشکلیست حل

هم از بنان راد تو هر حاجتی روا

از شرم گوهر تو ستاره است ناتوان

از قرص آفتاب از آن شد در احتما