ای روبهک چرا نه نشینی به جای خویش

با شیر پنجه کردی و دئی سزای خویش

باران عفو باربر این کشت، سال ها است

تا بر امید وعده باران نشسته ایم

فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست

ماییم و دست و دامن اولاد مصطفی ص

نه هر که چشم و گوش و دهان دارد آدمی است

بس دیو را که صورت فرزند آدم است

کاین هنوز از نتیجه سحر است

این رحمتی بر اهل زمین بود ز آسمان

هر گه که یاد بخت تو کردم جوان شدم

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد بعشق

ثبت است بر جریده عالم دوام ما

به شوخی دانش آموزد ز دانش گیتی افروزد

کاین خاصیت مرا رخ چون زعفران دهد

رمیت ببین منک ان کنت کاذبا