از دست کار رفته بود پیش، کار ما

در برگریز جوش زند نوبهار ما

گردون سنگدل نبود مرد جنگ ما

پروای تیغ کوه ندارد پلنگ ما

زد غوطه بس که در تن خاکی روان ما

گردید رفته رفته زمین آسمان ما

رخسار آتشین نپذیرد نقاب را

می سوزد آفتاب قیامت سحاب را

گردد دو نیم، دل ز گلستان ملول را

تیغ دو دم بود لب خندان ملول را

خال تو سوخت جان من غم سرشته را

آه است خوشه، دانه آتش برشته را

کم کم کن آشنا به لب زخم دشنه را

سیراب می کنند به تدریج تشنه را

یعقوب از فروغ جمال تو چشم باخت

یوسف تمام پیرهن خود فتیله ساخت

ابر سیاه حامل باران رحمت است

راحت درین بساط به مقدار زحمت است

با قبله طاق ابروی او را چه نسبت است؟

انصاف شیوه ای است که بالای طاعت است

موی سفید ریشه آه ندامت است

پیری خمیرمایه چندین کدورت است

ای شانه زلف و کاکل دلدار نازک است

باریک شو که رشته این کار نازک است

چندان که خار در پی آزار بلبل است

در زیر چشم (غنچه) هوادار بلبل است

این شور در جهان نه از افلاک و انجم است

هر فتنه ای که هست (به) زیر سر خم است

دیدار یار در گره چشم بستن است

بند نقاب او ز دو عالم گسستن است

درمان درد هجر ز جان دست شستن است

این چاه دور را رسن از خود گسستن است

چشمم ز پهلوی دل دیوانه پر شده است

از دست شیشه ام دل پیمانه پر شده است

نی انجمن فروز شراب شبانه است

گلگون باده را نفسش تازیانه است

آب حیات آتش رخساره ها می است

باد مراد کشتی می نغمه نی است

حسنت هلال را به سر آسمان شکست

می خواست چله (را) بنشاند، کمان شکست