ای گل که موج خنده‌ات از سرگذشته است

آماده باش گریهٔ تلخ گلاب را

دست از جهان بشوی که اطفال حادثات

افشانده‌اند میوهٔ این شاخ پست را

دنیا به اهل خویش ترحم نمی‌کند

آتش امان نمی‌دهد آتش‌پرست را

شبنم نکرد داغ دل لاله را علاج

نتوان به گریه شست خط سرنوشت را

دریا بغل گشاده به ساحل نهاد روی

دیگر کدام سیل گسسته است بند را؟

مِی، زیردستِ خود نکُند هوش‌مند را

پَروای سِیل نیست، زمینِ بلند را

چشم ترا به سرمه کشیدن چه حاجت است؟

کوته کن این بهانهٔ دنباله‌دار را

چون زندگی بکام بود مرگ مشکل است

پروای باد نیست چراغ مزار را

از هایهای گریهٔ من، چون صدای آب

خواب غرور گشت گرانسنگ، ناز را

پرواز من به بال و پر توست، زینهار

مشکن مرا که می‌شکنی بال خویش را

دل را حیات از نفس آرمیده است

بیماری نسیم دهد جان، چراغ را

بر جرم من ببخش که آورده‌ام شفیع

اشک ندامت و عرق انفعال را

دَه دَر شود گشاده، شود بسته چون دَری

انگشت، تَرجُمانِ زبان است، لال را

هرچند، حُسن را، خطر از چشمِ پاک، نیست

پنهان زِ آب و آینه کُن، آن جمال را

از کوه غم اگر چه دو تا گشته قامتم

نشکسته است آبله در زیر پا مرا

غافل مَشُو، که وقت‌شناسانِ نوبهار

چون لاله، بَر زمین ننهادند، جام را

در گردش آورید می لعل‌فام را

زین بیش خشک لب مپسندید جام را

پای به خواب رفتهٔ کوه تحملم

نتوان به تیغ کرد ز دامن جدا مرا

چندان که پا ز کوی خرابات می‌کشم

آب روان حکم قضا می‌برد مرا

غمگین نی‌ام که خَلق، شُمارند بَد، مَرا

نزدیک می‌کند به خدا، دستِ رَد، مَرا