گوهر سنگین که زمین کان اوست

کی دیت گوهر دندان اوست

گفت «ز نقشی که در ایوان اوست

دُر به سپیدی نه چو دندان اوست»

کآب جگر چشمهٔ حیوان اوست

چشمهٔ خورشید نمکدان اوست

مشرق مه دور گریبان اوست

مغرب جان نقبه مرجان اوست

حجله پروین بر سیمین او

حاجب پروین لب خندان اوست

ظلمت دل، کوری هرخسته دل

[...]

آنکه سرم بر خط فرمان اوست

گوی دلم در خم چوگان اوست

دل به غمش دادم و جان هم دهم

گر لب و دندان لب و دندان اوست

حال دلم هر چه پریشانی است

[...]

منطق طوطی خطر جان اوست

قفل نه کلبه احزان اوست

جل جلاله علم شان اوست

عم نواله مگس خوان اوست

دشت ازل یکسره میدان اوست

ملک ابد عرصة جولان اوست