عشق بیفشرد پا بر نمطِ کبریا

برد به دستِ نخست هستی ما را زما

ما و شما را به نقد بی خودیی در خور است

زانکه نگنجد در او زحمتِ ما و شما

دهر سیه کاسه‌ایست ما همه مهمانِ او

بی نمکی تعبیه است در نمکِ خوانی او

گوهر خود را بدزد از بن صندوق او

یوسفِ خود را برآر از چَهِ زندانِ او

دل که کنون بیدقی است باش که فرزین شود

[...]

چون به یکی پاره پوست شهر توانی گرفت

غبن بود در دکان کوره و دم داشتن

همت و آنگه ز غیر برگ ونوا خواستن

عیسی و انگه به وام نیل و بقم داشتن

گر دهدت روزگار دست و زبان زینهار

دست درازی مجو چیره زبانی مکن

با همه عالم به لاف با همه کس از گزاف

هرچه ندانی مگوی هر چه توانی مکن

چون که خوشی‌های دهر باقی و پاینده نیست

از خوشی‌اش خوشدلی هیچ خوشاینده نیست

هر کسی از تو نشانی به گمان می‌گوید

کس ندیدم که در بزم تو محرم باشد