دهقان در بوستان همی سحر آمد

تا ببرد جانشان به ناخن و چنگال

بر سر گهواره‌شان به روی فتاده

مروحهٔ سبز در دو دست همهٔ سال

هر یکی از ساعدین مادر و بازو

خویشتن آویخته به اکحل و قیفال

دهقان روزی ز در درآید شبگیر

گوید: کان دختران گربز محتال

من نه مسلمانم و نه مرد جوانمرد

گر سرتان نگسلم زدوش به کوپال

حنجره و حلقشان ببرند ایشان

نادره باشد گلو بریدن اطفال!

در طمع آنکه کشته را بفروشند

اینت عجایب حدیث و اینت عجب حال

نه به قصاصش کنند خلق اشاره

نه به دیت پادشاه خواهد ازو مال

راست چو کشته شوند و زار فکنده

آیدشان مشتری و آید دلال

روز دگر آنگهی به ناوه و پشته

در بن چرخشتشان بمالد حمال

تا برود قطره قطره از تنشان خون

پس فکند خونشان به خم در قتال

آید هر ساعتی و پس بنیوشد

تا شنود هیچ قیل و تا شنود قال

گوید کاین می مرا نگردد نوشه

تا نخورم یاد شهریار عدومال

همچو سلیمان که بیش بود ز داوود

بیشتر از زال بود رستم بن زال

گرگ بر اطراف این حظیره روانست

گرگ بود بر لب حظیره علی حال

هر که بجنباند این درخت کلان را

از بر او مرغکان زنند پر و بال

ایزد کرده‌ست وعده با ملک ما

کش برساند به هر مراد دل امسال

باز ندارد عنان و باز نماند

تا نزند در یمن سناجق اقبال

دست به می شاه را و دل به هژیران

دیده به روی نکو و گوش به قوال

عالم خاک کف دو پای تو کرده‌ست

عز و جل ایزد مهیمن متعال