بقا بادت به پیروزی و هر روزی بقا بادت

که خصمان را و خویشان را بدیدن شادمان کردی

بزن ای ترک آهو چشم آهو از سر تیری

که باغ و راغ و کوه و دشت پر ماه‌ست و پر شعری

یکی چون خیمهٔ خاقان، دوم چون خرگه خاتون

سیم چون حجرهٔ قیصر، چهارم قبهٔ کسری

گل زرد و گل خیری و بید و باد شبگیری

[...]

اگر شایسته کوی تو بودی پای من یکدم

سر گردون گردنده بزیر پای ما بودی

چنین سودائی و مجنون نماندی عاشق از هجرت

اگر وصل تو را یکشب سر سودای ما بودی

ز آهن صبر اگر کشتی گزیدی خرد و بشکستی

گر آن کشتی دمی در موج این دریای ما بودی

گر از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در زمان خود را به هفتم آسمان بینی‌

اگر صد بار در روزی شهید راه حق گردی

هم از گبران یکی باشی ، چو خود را در میان بینی‌

سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی

رخ گلبرگ شاهان را چو شاخ زعفران بینی‌

سر الب ارسلان دیدی ز رفعت رفته بر گردون

به مرو آتا کنون در گل تن الب ارسلان بینی‌

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاووسان یکی بر پر برین بالا

بمیر ای دوست پیش از مرگ اگر می زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

نیکو گفت آن جوانمرد که در ذمّ دنیا گفته:

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی؟

اگر دینت همی باید، ز دنیا دار می بگسل

ورت دنیا همی باید، بده دین و ببر دنیا

ور از دوزخ همی ترسی، بمالی بس مشو غرّه

[...]

و گر زی حضرت قدسی خرامان گردی از عزت

ز دار الملک ربانی جنیبتها روان بینی

بمیر، ای دوست، پیش از مرگ، اگرمی زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

وزیر عالم عادل که گاه گوهر افشانی

سحاب از شرم رو پوشد چو بنماید ید بیضا

پناه افسر و خاتم که بر درگاه او روزی

شود یاقوت رمانی و گردد لؤلؤ لالا

در عالم خاک پایت را زمین گشتند ازین معنی

که نور چشم امروز است و آب چشمه فردا

مگر خصمت شبی می گفت با گردون که دستوری

که خورشیدیست در رفعت؛ سپهر دینی و دنیا

دل و دست سخن گوی سخندان گردی و معطی

رخ و زلف وزارت را منور کردی و بویا

چو عقل این ماجرا بشنید حالی در جواب آمد

که ای مرغ ضمیرت را نشیمن قرب او ادنی