بگفتا گر سلامت خواهی از عشق ای پسر بگذر

که هرکس روی او بیند نه سر بینی نه سامانش

یکی‌دریاست طوفان زا که چون موج آورد باشد

چو دریا نوح در تب لرزه از تشویش طوفانش

نگردد رام با کس تا نگردد نام چون ننگش

نسازد وصل با کس تا نسازد کفر ایمانش

هر آن دانش که سازم سازچون روشن دل پیران

کند بر طاق نسیان جفت با عهد جوانانش

کمالی را که از عین الکمالش لام اندودم

کشد از سرکشی بر سرچوبیند نون نقصانش

کسی را گر کند ممسوس بدنامی است تعویذش

دلی را کوکند مجروح جانبازیست درمانش

اسیرش بستهٔ بندی که خوانی زلف طرارش

شکارش خستهٔ تیری که گویی چشم فتانش

حریف لاابالی می‌پذیرد یار بی پروا

ز کفر کافرش ننگست وز اسلام مسلمانش

جهانی را همی خواهد به قلاشی و بی باکی

خلاف شرع احکامش نقیض عقل برهانش

به نقصان از کمالی کش بود کس را نیالاید

نه شیطان را ز انکارش نه آدم را ز عصیانش

گروهی پیروانش آرزو دشمن که هریکشان

به سر خصمی کنند اوهیچ باشد فکر سامانش

مرا فکر هزاران ساله هر دم رنجه می‌دارد

وزیشان هر کرا یابی نیابی فکر یک نانش

سرمویی نه و مویی نیرزد تاج جمشیدش

کف خاکی نه و بادی بود ملک سلیمانش

رمد دارد را چون دیدهٔ دل نیستش بینش

شیافی باید اول چاره را پس کُحلِ کحالش

همه درها به رویت بندد ارگیتی زلیخاوش

چوبگریزی ازو ایزدگشاید برتو اقفالش

رمد دارد را چون دیدهٔ دل نیستش بینش

شیافی باید اول چاره را پس کُحلِ کحالش

همه درها به رویت بندد ارگیتی زلیخاوش

چوبگریزی ازو ایزدگشاید برتو اقفالش

همانا فصل تابستان سرآمد عهد تسعینش

که مایل شد به‌ کفهٔ شب ترازو باز شاهینش

چو پرّ باز بود اسپید روز از روشنی آوخ

که ابر تیره تاری‌تر نمود از چشم شاهینش

فلک از ابر ایدون آبنوسی گشته خورشیدش

[...]