بگفت‌این بی بها گوهرنه دریایی صدف خواهد

یکی در یتیم است این و باید تاج سلطانش

خردراپس‌به‌من بگماشت گفت این را ادب فرما

مراگفتا مکش سرچون قلم از خط فرمانش

خرد کاف کفایت دید چون برسراز آن پیرم

مراچون دال جا فرمود در صدر دبستانش

به یمن رایض لطفش براقی شد جهان پیما

سمندی را که از نی داشتم در زیر دامانش

شکسته از زبانم نسخ گردد بست برکلکم

به آیینی که چون یاقوت لالا گشت ریحانش

همم اسرار حکمت گفت با احکام و ادوارش

همم تعلیم منطق کرد با اشکال و برهانش

همه از بوستان جان من بشکفت آن گل‌ها

که‌تخم‌افشاندچندی‌پیش ازاین درخاک‌یونانش

شدم چون خیک مستسقی‌وش از پیمانه‌اش اما

نبودش در سبوآبی که جان می‌بود عطشانش

ازیرا کاولم پیر ازنظر زدبر جگر تیری

که ازتدبیرهای عقل مرهم ساخت نتوانش

فسردم کِم خرد ننشاند آتش با همه سردی

که مدقوق ایچ ندهد سودسرمای زمستانش

چوسردم یافت دانست آذری باشدبه کانونم

که ننشاند شرار ار سیل بارد ابرنیسانش

به تکمیلم شریعت رابه خود همدست کرد اما

چوشرع‌آمیخت با وسواس بینی جمله نقصانش

چو آب از چشمهٔ آهن زهد مرگست حیوان را

اگرچه خوانده است ایزدحیات جان حیوانش

سخن گرچه زلقمانست و جان را لقمهٔ حکمت

چوز استیلای تب گوید نخوانی جز که هذیانش

سروشم گفت ننیوشی وصال این غَرّهٔ غولان

که مرغ سدره نبود لانه بر شاخِ مغیلانش

شریعت زبدهٔ عشقست و درد او بود کوثر

میامیز ار تمیزی باشدت با میز شیطانش

به گوشم از سروش آمد چونام عشق واوصافش

چنان گشتم که آید دردمندی بوی درمانش

خرد را گفتم این عشقی کزو هرکس سخن راند

نهان از تست یادآری ز من چون عشق پنهانش

چونام عشق بردم عقل همچون شعله شدسرکش

چنان شیری که آتش در زنی اندر نیستانش

تو گفتی غول را راندم به سر شمشیر لاحولش

تو گفتی دیو را خواندم ببر آیات قرآنش